Karmaşık aklım beni Eyüp civarına sürükledi. Bir köprü üzerinde otobüsten inip uzaktan kalma Bizans kalıntılarının tuhaf çekiciliğine doğru sürüklendim. Burada daha önce bulunmuşmuydun? hiç sanmıyorum...
Yıkıntılar, tuhaf bir trafik adasına akarken hızın ritmine ağır aksak uyum sağlamaya çalıştım. Neredeyse gözüm kapalı yapılan bu yürüyüş beni, deniz ile sahilin beton ile birleştirdiği bir coğrafyaya getirdi.
Beyaz bir köpek sıcaktan sarhoş kıpırtısız yatıyordu. Tekneden inen genç kız ve oğlan az önceki devinimin izlerini taşırcasına kalp atışlarını adımlarına yansıtıyorlarda. Yüzlerinde erosun kameri...
Sahile vurmuş ve artık karada ilerleme şanslarını psişik güçlerle ölçen yarı-ölü tekne dışında sukunetli bir sahildi bu.Şehir; beton ile kendini denize kusmuştu. Su bu akıntının etkisi ile tuhaf bir grilik almıştı. Araba lastiğine bulaşmış yosun kolonisi, yeni varoluşların uygar dünyanın cinnetine rağmen var olacağının delili gibiydi.
Evet; şafak sökecek ve bu serseri ruhta yeni şiirler yazabilecekti, şehre karışarak...
Bay Perşembe
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder