RUHUN SOKAK GÜRÜLTÜSÜ DÜŞ RİTMİNDE

THE DIN OF STREET SPIRIT SOUNDS IN THE RYTHME OF DREAMS

26 Mayıs 2011 Perşembe

Surrealist Bulten / Surrealist Bulletin


Sürrealist bülten I. sayı / ''yıkım''

İndex


1- Kapak resim – ‘’cins’’ / Cover design – ‘’cins’’
2-İç kapak
3-İndex
4-Yeni Bir Yolculuk için çağrı / Call for a New Journey S.E.T
5-Untitled – Bill Howe
6-7-Mağara duvarlarından Fabrika duvarlarına / From cave wall to factory wall – Brassai
8-Han – Juan Carlos Otano / Casa publica – Juan Carlos Otano
9-kalorifer peteklerinden sızan sıvıya sözüm yok- zozan gemilerördü / I ain’t got nothing to say for that fluid dripping from the heater- zozan gemilerördü
10-Acıklı oyun – George Bataille / The lugubrious game – George Bataille
11-Dimiurge ile yüzleşme – Rafet Arslan / Facing Dimiurge – Rafet Arslan
12-Yıkım 2011/ Destruction 2011
13-Balığın karnında saklanır okyanus – / The ocean hides in the belly of the the fısh –
14-15-Gemideki düşlerin aritmetiğinde sarhoşluk yarattı isyankar ruhlar-Fantom / The rebillious souls casused durnkennenss in the arithmetic of dreams on board- Fantom
16-Yıkım-Zozan gemilerördü / Destruction – Zozan Gemilerördü – Gerçeklik şöleni Hilesi – Merl Fluin / The reality binge Trick / Merl Fluin
17-İn the Valley / C.M. Lundberg
18-Yıkım 2011 için evrensel şenlik / Defter kazıyıcıları kooperatifi – a universal revelry for destruction / Notebook Scrapers Co-op
19-Untitled/Bounty Kill Art
20-Untitled/Fulya Çetin- Şimşek çakan Lanetler-Merl Fluin/Ligthtning Oaths- Merl Fluin
21-yeni bir form denemesi olarak ‘’Duygusal Provokasyon’’ /Sentimental provocation : As a new form of experimental performans
22-Gürültünün hayaletleri- Rafet Arslan / The ghoast of the noice-Rafet Arslan
23-30.sn – Onston
24-Arap dünyasında sürrealizm / The Arab sürrealist movement
25-Reddediş -  / The Refusal –
26-27- Batı Yarıkürenin Seks Tanrıçası-Maggie Estep/ Sex Goddness of the western hemisphere – Maggie Estep
28-29-Aftermath – Murat Germen
30-33-Phillip Lamantia ile sürrealizm mülakatı/On surrealizm with Phillip Lamantia
34-S.E.T. kelebekleri/ Papillons of SET
35-Untitled – Theoni Tambaki
36-Kuş izleyicileri sahne arkasında büyü yapıyor- Fantom/ Bird-watchers are doing magic behind the scene –Fantom –Lost birds / Umut Demirkazık
37-Underground/Carlos Martins
38-39-Dışardan biri olarak sanatçı/Hüseyin Bahri Alptekin – Artist an Outsider / Hiseyin Bahri Alptekin
40-43-Kentsel sınır/ Eric Bragg/ The urban celling / eric Bragg
44-İllüzyonlar çağı-siber ayaklanma-şeylerin yer değiştirmesi / The century of İllüsions: Cyber-riots and the displacment of things - S.E.T
45-Untitled/Serdar aydın
46-49-Bir düş haritacısı olarak Phillip K.Dick ve sürrealizm – Rafet Arslan / Phillip K.Dick as a cartographer of dreams and surrealism- Rafet arslan – Untitled – Ceren Fındık
50-Otosex- Alper T. İnce / Autosex – Alpet T. İnce
51-One day we will shine like the stars – Basim Magdy
52-53-Güncel/Contemporary
54-55-Mutant sanat için çağrı / Call of  the Mutant art - SET
Untitled - Wide / Untitled -  Sedat Türkantöz
56- Yeşil bahçe  - Emma Lundenmark / The Green Garden – Emma Lundenmark
57-Untitled  - Altkomşu
58-61 – Gerçeküstücü miras – Rıfat Arsen / Surreal Heritage – Rıfat Arsen
62-Kolektif şiir - Fantom-Juan Carlos Otano / Collective Poem  - Fantom-Juan Carlos Otano
63-Untitled –Alper T. İnce
64- Cins imgesi yada Varlıkla-hiçlik arasında özenin mutant hali – Rafet Arslan / The image of ‘’cins’’ or the mutant forma of the subject between being and nothings  - Rafet arslan
65- Hayalbaz
66- Untitled - Onston



 

Otomatik çizim / Otomatic drawings



Sürrealist dergi lansman gecesi otomatik çizim oyunu




24 Mayıs 2011 Salı


İspanya'da isyanın müziği

 ''Hayal kurmamıza izin vermezseniz, uyumanıza izin vermeyeceğiz.''
 "Si no nos dejáis soñar, no os dejaremos dormir."



İspanya'da yerel seçimler öncesi işsizlik ve yaşam standartlarının düşüklüğü nedeniyle onbinlerce insan Madrit, Barselona ve Valencia sokaklarındaydı.  ''Hemen Gerçek Demokrasi'' örgütünün başlattığı isyan gündelik yaşamın sıkıntılı devamlılığını keserek lirik bir şenliğe dönüştü.



Mashallah News - Destruction banquet

Mashallah News - 05.23.11 

Hatice Utkan - İstanbul





Surrealism in the capital of chaos


 Çekirdek Aile (Immediate Family) by Yeşim Şahin

In 1924, French writer and poet André Breton wrote in his Le Manifeste du Surréalisme, Manifesto of Surrealism, that “We are still living under the reign of logic: this, of course, is what I have been driving at. But in this day and age logical methods are applicable only to solving problems of secondary interest.” What Breton refers to is that there are problems in life that do not have rational and logical solutions.
This theme is explored in Destruction 2011, a current art installation in Istanbul which aims to deconstruct conventional ways of dealing with global problems. Instead, Destruction 2011 takes a new artistic approach and opens for alternative dimensions.
For many people, the exhibition may be a unexpected experience. At the opening party, the Istanbul audience was not only stunned by the poetic energy of the surrealist works displayed but also by the novelty of the live and improvisational performances.
The exhibition is hosted with pride in a building on Beyoğlu’s Akarsu Street which used to be a well-known spot for transgender prostitution For many Istanbul inhabitants, this was the only thing they associated the building with. Now, Destruction 2011 coordinators Rafet Arslan and Alper T. İnce have transformed the building and this “memory” into a venue for artistic endeavor.
The opening of Destruction 2011 on May 12th was full of performances. Each room in the building showcased different artworks exploring the theme of destruction. On the second floor, a live sex talk was held, on another an improvisational performance by well-known Turkish artist Komet who started screaming “I am not an artist!” into the crowd during a visit. “One of the best moments of this project,” says Arslan.
The exhibition and exclusive events aim at discovering a new sort of “solution”: not through logic but instead through surrealism. Arsalan: “We want to raise an awareness of all kinds of destruction in society.”
The Destruction 2011 project is at the same time a critique, a banquet and an act of poetry. Significant and attractive art as diverse as paintings, sculptures, drawings, installations, art videos and performances are gathered inside this peculiar space. No longer a place for prostitution, the building, waits for starting a second life as a hotel “But first, it is host to our exhibition,” says Arslan. This way, the destruction project also extends to the physical space through remaking the building.
Arslan explains: “Over time, various people turn out to live in the same building at different points in time. They all leave their own prints and add something from their inner world to the spirit of the space. Just like humans have a memory, so do buildings. And, just like humans bear marks and lines on their faces, so do buildings have cracks at their beams, columns and walls.”

 Paradise Flower by Serra Behar

While the project deals with destruction, this does not signify a process of degeneration. Arslan: “This is not about decadence, because this is a banquet and carnival-like kind of destruction. We are not unhappy or depressed, we are celebrating the destruction.”
Destruction 2011 is a campaign organized horizontally through nightly performances, conferences, blogs, forums and film screenings. It explores a variety of issues: ecological destruction, the upcoming fifth sun of the Mayan calendar, the future of the global capitalist hegemony, the Third World War and prophecies of Babylon, and it brings together the works  of 60 artists from Turkey and abroad.
Among these is Serra Behar’s work entitled Paradise Flower, which dwells on issues of human suffering and identity crisis. While living in England, Behar considered the difficulties of being. “I wanted to explain this state of mind via art. I decided to make a bird, as this is a powerful metaphor for existence and non-existence.”

Performance artist Burçak Konukman raises questions about artists as part of the market scene. His work includes a cover of Sex Pistol’s music. “In my opinion, the artist is an anarchist, hence the choice of this band,” says Konukman. He continues: “The life of an artist dependent on market conditions is depressing. That’s why I chose to do an art performance on this issue.”
The carnival-like structure of these works recalls the idea of the banquet. The contributors are celebrating the joy of being in a way that is reminiscent of French poet Pierre Reverdy’s The Glory of Words: “I had almost given up when suddenly everything came flooding back, freshness of feeling, angels’ whispers, memories of the past, a way into the future, above all, the joy of being able to see the distance stretch far ahead.”
Arslan once wrote that Istanbul is a capital of chaos. “It is one of the most heavily populated, lively, active and complex megalopolises in the world. Its memory is stored with a history of several thousands of years, the ghosts of hundreds of civilizations, wars, immigrations and disasters; all etched in a collective consciousness. There is a skyrocketing real estate market, towering buildings built one after another, gigantic shopping malls looking like they were beamed down from Blade Runner, new bridges, highways belting around the city, never-ending construction works and build-demolish archaeology.”
This is exactly where Destruction 2011 takes off. Just like the city, the project and its poetic features keep evolving day after day. And, what it does is helping to reshape both the artistic approach and the collective memory of Istanbul and its inhabitants.


Bravissimo by Bounty Kill Art

http://mashallahnews.com/?p=3253




22 Mayıs 2011 Pazar

Destruction 2011 story: Stockholm Surrealist Group

Destruction 2011 story: Stockholm Surrealist Group list

Yıkım 2011 - Sürrealist Dergi / Lansman Gecesi



Yıkım 2011 için “özel” hazırlanan dergi, 25 Mayıs-Çarşamba günü yapılacak lansman gecesiyle meraklıları ile buluşuyor. İndigo Lounch ile beraber sergi binasının kapı önünde yapılacak bu lansman etkinliği, aynı zamanda sürpriz performanslar da içeren bir sokak partisi olacak.


Yıkım 2011 proje koordinatörleri, Alper T. İnce’nin yayın yönetmenliğini, Rafet Arslan’ın ise editörlüğünü üstlendiği bu dergi, Türkçe-İngilizce çift dil haz...ırlanan dergi, yurtiçi ve dışından bu “özel” dergi için üretilmiş çalışmaları kapsıyor. Güncel ve şiirsel, kuramsal ve görsel bütünlüğü yakalama iddiasındaki dergi, gönüllü çevirmenlerin katkısı ve Yıkım’ın kollektif enerjisi ile büyümüş bir otonom alandır.

Yaşadığımız çağın ruhu ve sürrealist geleneği birleştiren, çok dilli bir yayın. Kendini her hangi bir kavramla sınırlandırmayan; ülke içindeki tüm entelektüel var oluşlara olduğu kadar; küresel bağımsız sanat inisiyatiflere de seslenen-ulaşma derdi olan bir bağımsız yayın projesi. Din, milliyetçilik, aile, ahlak gibi değer yargıları ve onları üreten toplumun tahakkümü dışında, bilişsel-büyülü-ütopik arzularımızı ifade ettiğimiz bir özgürlük uzayı.

Ekavart.tv / Yıkım 2011

http://www.ekavart.tv/?id=973&start&k

19 Mayıs 2011 Perşembe

Destruction 2011 - Hürriyet Daily News

Destruction 2011: an art event full of celebration

Wednesday, May 18, 2011
HATİCE UTKAN
ISTANBUL-Hürriyet Daily News

Destruction 2011 is not a conventional art event for Turkish audiences. It is one of the most diverse artistic approaches with multi-disciplinary artistic techniques such as performances, sculptures, paintings, poetry, photography, installations and video art. The event will continue until May 28


This May, Istanbul is witnessing an unconventional and multi-disciplinary art “act,” which can change every kind of artistic movement on the Turkish art scene.

“Destruction 2011,” an art event on Akarsu Street in Istanbul’s Beyoğlu district, aims to bring a new approach to the neighborhood, both with its art and with its perception of the discipline.

“What we tried to do is to create a ‘campaign’ that is living before and after this event,” said Rafet Arslan, one of the creators of the event.

Destruction 2011 is not a one-man exhibition or event, nor is it just an exhibition that welcomes audiences. “This is not just an exhibition, there are film screenings, forums, discussions and performance events,” said Arslan.

The preparation for the event lasted for nine months. “All the work in this event, all the performances and screenings are somehow related to each other,” said Arslan.

Alper İnce and Rafet Arslan, coordinators of the Destruction 2011 have worked together during the process of choosing pieces. “This is a collective project,” said İnce. “We made this together with all the artists.”

The event also opens a new dimension of the topic “destruction.” “When we deal with this subject we did not mean decadence,” said Arslan. For the team, destruction is a banquet that they entertain themselves. “When we consider the ‘meaning’ of destruction we thought that it should not mean decadence or a negative thing. We are destructing and we are criticizing the world’s condition, however, we are also celebrating this awareness process.”

What is important for Arslan, İnce and to all the contributors is to increase the awareness of the situation of the world in many terms. Politics, environment, urban transformation, gender discrimination, in short, works at Destruction 2011 have a say in every kind of problem in the world.

“While the Destruction exhibition continues, we will also aim to criticize ourselves. That’s why we will organize a forum on May 28, which will end the exhibition and all the events, to criticize this event.”

The Destruction 2011 event opens a discussion environment for art. “We did this event without any sponsorship. It was hard but we saw that it can also work like this,” said Arslan.

The exhibition suggests that no one has to accept the current situation. “This also reflects the artists’ situation. For example artists also question their own situation in the art scene of Turkey.”

The Destruction 2011 is a process, according to Arslan. It fuses with senses of artists and audiences and creates a new model art exhibition. It questions the situation of art universally. “This is a universal model and a universal event,” said İnce, adding that there are also international artists involved.

The project is a living one, according to Arslan. “This project will continue to live after May, because the building that we are using will transform.”

The event will stay in the people’s mind and that’s how the team of Destruction 2011 will transform the city’s mind in terms of Akarsu Street and the old building.

The importance of the venue

Arslan said the building of the exhibition is a significant one, as it lies on Akarsu Street, which was a well-known building for transgender prostitution.

“For many years, this building was used for transgender prostitution and it was famous for that. After this exhibition this building will be transformed and will become a hotel or a residence.”

The situation of the building is inline with the situation of the “perception” of Destruction 2011 art event. “We also focus on urban transformation and process. The reality of this building suited to our perception of Destruction 2011,” said İnce.

“At the end of the summer of 2010, my friend Alper İnce and I identified and visited various vacant, unused buildings at various locations in the city. Our aim was to discover a building that could host our project Destruction 2011, a building, which was alive and could project the concept. Beyond the financial burden and the pains of organizing an entirely independent exhibition, the building we were going to choose would be the body, in which our exhibition would reside, it’s a living and breathing structure and in a way the very work itself.”

Yıkım 2011 / Taraf Gazetesi

Nuh'un gemisi yeni yolcularını arıyor


Taraf Gazetesi -  Özgür Duygu Durgun



Türkiye’nin ilk kolektif avantgarde sanat inisiyatifi Sürrealist Eylem Türkiye, bir zamanlar travestilerin yaşadığı, şimdilerde ise harabeye dönmüş bir binada Yıkım 2011 hareketini başlattı .


Türkiye, Şili, Arjantin, İsveç gibi farklı coğrafyalardan sanatçıların da katıldığı ‘Yıkım/Destruction 2011’ sergisi forumlar, blog aktiviteleri ve sokak partisiyle kentte karnaval havası estireceğe benziyor. Tomtom Mahallesi Akyol Sokak No.2’deki metruk binanın kapısından içeri giren herkesin bu serginin enerjisine ortak olacağını iddia ediyoruz.
Herşey 2010 yılının mart ayında, bağımsız bir sanat eylemi adına yapılan çağrı metni ile başladı. “Çok-uluslu şirketlerin aç gözlülüğü, her türden devletin kıyıcılığı ve tüketim toplumunun konforlu yaşam biçiminin, gezegen üzerindeki tüm canlı yaşam ve ekolojik denge üzerinde yarattığı ciddi yıkım ile karşı karşıyayız. İçi boş bir iyimserliğe lüzum yok, en fazla 100 yılı kalmış bir gezegenin misafirleriyiz. İnsan türünün üstün olmadığına inanıyoruz. Yıkımın ardından Nuh’un gemisine canlıların girişi için yeni bir liste yapılması gerektiğine inanıyoruz” diyen bu metin ‘Yıkım 2011’ harekatından Rafet Arslan ve Alper T. İnce tarafından kaleme alınmış ve tüm dünyadan ve Türkiye’den sürrealist , anarşist sanat gruplarına ve sanatçılara gönderilmişti.
Çağrı mektubunda da belirtildiği gibi amaç, yıkım kavramını kişisel yıkımdan ekolojik, mekânsal ve ruhsal yıkıma geniş bir çerçevede tartışmaya açmak ve mecazî ifadesiyle ‘yeni bir Nuh’un Gemisi listesi’ oluşturmaktı.
Türkiye’nin ilk kolektif avangarde inisiyatifi Sürrealist Eylem Türkiye grubundan oluşan ulusal ve uluslararası 60 farklı sanatçı bu çağrıya yanıt vererek ‘Yıkım/Destruction 2011’ sergisinde Nuh’un Gemisi’nin yeni yolcuları olarak yerlerini aldılar. Önceki akşam, Stockholm Surrealist Group’un performansıyla hayli şenlikli ve kalabalık bir açılış gecesine ev sahipliği yapan ‘Yıkım 2011’ sergisi, bir zamanlar sokak çocukları ve travestilerin illegal biçimde yaşadığı, şimdilerde yıkılıp otel yapılmayı bekleyen metruk bir Beyoğlu apartmanınında, sponsorsuz, kollektif ve tamamen gönüllü bir sanat eylemi olarak 28 mayıs tarihine dek sürecek.




 

Yıkım’ınManifestosu/Manifesto of Destruction


Manifesto of Destruction


We hereby declare that:
We are the embryos of a new existence and don’t be afraid of getting crushed under the collapsed old! We are as much insulated miserables as imaginary escapees! We are as much helpless cowards as poisonous plants!

Destruction and aesthetical poetic existence!

against the struggle of the greedy banker minorities having foolish and banal passions, and of the insatiable and jealous majorities sunk into debt and excretion, to exist;
against the peoples who have lost their mind to the gnawing vampire of entertainment and their souls to the bombastic bombs of the wars;
against the maximum security systems’ protective shields, password-based lives and the paranoia of fear;
against the art of love-making between sellers and customers and the bandwagons they kill each other to catch;
against the teenage cyber war troops who grew up on synthetic and the cyber personalities who were brought up on opium;
against the Mercury, Venus and Mars projects and their electronic ruling;
against the radiation rains and the fields of organic corn;
against the vegetable, animal and fur coat farms;
against the drug generation, coup generation and liberal generation;
against the religious robes, turbans, white shirts and ties; against the non-erotic and the sex maps;
against the cultural revolutions blooming thousands of flowers and the temples of labor;
against the advertisement consumers and marching bands;
against the glass towers and robotic combat units;
against the vision, mission and holy book ciphers;
against the huge prisons, supermarkets and supernova explosions;
against the hadron collisions and artificial DNA egos;
against the feminine lines of Eros and the ethicists who commit soul murders;
against the magnetic field theories and spy satellites;
against the ideas and the static utopias.

Destruction and Esthetical poetic Existence !

*
Yıkım’ınManifestosu

Bu manifesto ile herkese bildiriyoruz ki ;

Bizler yeni varoluşun embriyolarıyız ve eskinin yıkıntıları altında ezilmekten korkmuyoruz ! Hepimiz yalıtılmış zavallılar olduğumuz kadar düşsel firarileriz! Hepimiz çaresiz korkaklar olduğumuz kadar zehirli bitkileriz !

Ahmak ve bayağı tutkuları olan obur banker azınlıklarla, borca ve dışkıya batmış doymak bilmez kıskanç çoğunlukların varolma çabalarına karşı,
eğlencenin kemirgen vampiri ile aklını ve savaşların şatafatlı bombalarıyla ruhunu yitiren halklara karşı,
maksimum güvenlikli sistem koruma kalkanları, şifreli yaşamlar ve korkunun paranoyasına karşı,
satıcı-müşteri sevişmeli sanata ve paylaşılamayan akımlarına karşı,
sentetikle büyüyen yeni yetme siber savaş tayfalarına ve afyonla serpilen siber kişiliklere karşı,
merkür venüs mars projeleri ve elektronik hükümranlıklara karşı,
radyasyon yağmurları ve organik mısır tarlalarına karşı,
bitki-hayvan ve kürk manto üretim çiftliklerine karşı,
uyuşturucu kuşağı, darbe kuşağı, liberal kuşağa karşı,
cübbe sarık ve beyaz gömlek kravatlara karşı, erotik olmayana ve cinsel haritalara karşı,
bin çiçek açan kültür devrimleri ve emek tapınaklarına karşı,
reklam tüketicileri ve bandolara karşı,
cam kuleler ve robot savaş birimlere karşı,
vizyon-misyon ve kutsal kitap şifrelerine karşı,
dev hapisaneler marketler ve dev super nova patlamalarına karşı,
hadron çarpışmaları ve yapay dna’lı benliklere karşı,
erosun dişil hatları ve ruh cinayeti işleyen ahlakçılara karşı,
manyetik alan teorileri ve casus uydulara karşı,
idealar ve statik tüm ütopyalara karşı

Yıkım ve Estetik şiirsel Varoluş !

17 Mayıs 2011 Salı

herşeyin üzerine ''yıkım'' dedik..

Ne Mevlana okuyunca mevlevi olduk, ne Kavgam'ı okuyunca nazi, Zerzan okuyunca ilkelci olmadığımız gibi, Antonin Artaud okuyunca afyoncu, Rimbaud okuyunca da eşcinsel, Sade okuyunca sado-mazo olmadık..Küçük kan emen kızlar deyince de vampir olmadık..biz herşeyin üzerine ve bunu böyle anlayanlara da '' YIKIM '' dedik...

16 Mayıs 2011 Pazartesi

Gözden kaybolma olarak güç istenci


Gözden kaybolma olarak güç istenci

‘’Foucault, Baudrillard ve diğerleri ‘’ gözden kaybolma’’nın çeşitli biçimlerini etraflıca tartışmıştı. Bense burada TAZ’ın bir bakıma gözden kaybolma taktiği olduğunu öne sürmek istiyorum. Teorisyenler Toplum’u gözden kayboluşundan bahsettiklerinde kastetikleri kısmen ‘’ Toplumsal devrimin ‘’ imkansızlığı ve kısmen de ‘’Devlet’’in imkansızlığıdır – iktidarın dipsiz kuyusu, iktidar söyleminin sonu. Bu durumda anarşist soru şu olmalı : neden tüm anlamını yitirmiş ve katıksız simülasyon haline gelmiş bir iktidara karşı koyma zahmetine girelim ki? Böyle karşı koyuşlar ancak tüm silah fabrikaları ve hapisanelerin anahtarlarını almış olanların tehlikeli spazmıyla sonuçlanacaktır. ‘’

‘’Benim okumamda, gözden kayboluş bizim çağımız için son derece mantıklı bir radikal seçenek olarak görülüyor, radikal projenin felaketi ya da ölümlü olarak değil. Teorinin marazi, ölüm kaçkını nihilist yorumundansa benim okumam onun içinden daima süregelen ‘’gündelik hayatın devrimi’’ için faydalı stratejiler kazıp çıkarmayı amaçlıyor: politik ya da toplumsal devrimin en son fiyaskosuyla bile sekteye uğrayamayacak bir mücadele çünkü dünyanın sona ermesinden başka hiç bir şey ne gündelik hayata ne bizim iyi şeylere, olağanüstüne duyduğumuz özleme son veremez. Ve Nietzche’nin de dediği gibi, dünya sona erebilecek olsa mantıki olarak bu olmuş olmalıydı; olmadığına göre olmuyor demektir.’’

‘’Zerzan ve Black birbirinden bağımsız olarak çeşitli ‘’ret öğretileri’’ne değindiler ki bunlar bir şekilde kısmen bilinçli ama kısmende bilinçsiz bir biçimde herhangi bir solcu ya da anarşist fikirden kat be kat daha fazla tesiri olarak radikal bir gözden kayboluş kültürünün emarleri olarak görülebilir. Bu jestler kurumlara karşı yapılmıştır bu bakımdan olumsuzdurlar. Yine de her jest kurumu reddetmekle kalmayıp onun yerini alacak ‘’olumlu’’ bir taktik de önerebilir.

‘’eğitime karşı olumsuz jest’’
‘’politikaya karşı olumsuz jest’’
‘’çalışmaya karşı olumsuz jest’’

‘’Peki sanatı reddi nasıl olacak? ‘’olumsuz jesti bir ‘’sanat grevi’’ nin aptalca nihilizminde ya da meşhur bir tablonun tahrifinde aramak beyhude – bakacağımız yer daha sanat sözünü duyar duymaz pek çok insanın tüylerini diken diken eden evrensel düzeyde bir can sıkıntısıdır. Ücretli olamayan, kendini tarihten ve hatta piyasadan azade kılabilen bir estetiği düşlemek mümkün mü? Ya da hiç değilse buna meyleden? ‘’

‘’Kaos bilimi’’ tüm dil ve anlatım sistemi tertiplerinden daimi olarak bir kaybolan mevcudiyetin izlerini sürer; ele avuca sığmayan bir mevcudiyet, fani, latif – kültürel genlerin kaotik bir biçimde yeni ve kendiliğinden düzenler oluşturarak etrafında vuku bulduğu Tuhaf Çekici. Burada kaos ve düzen arasındaki hudutta, sınır çizgisinde,, sistemin çöküşünün aydınlanmaya tekabül edebileceği ‘’afet’’ bölgesinde yer alan bir estetiğe sahibiz. ‘’

‘’Sanatçının gözden kayboluşu Situasyonist ifade ile ‘’ sanatın bastırılması ve gerçekleştirilmesi’’dir. Ve hiç yeniden görüldük ve duyulduk mu ki? Croatan’a gidiyoruz – peki akıbetimiz ne olacak ? Tüm sanatımız tarihe bir veda notundan ibaret- ‘’Croatan’a gittik’’ –

Hakim Bey - Geçici Otonom Bölge - Ontolojik anarşi - Şiirsel Terörizm 



15 Mayıs 2011 Pazar

Destruction or entrance to the city’s memory atlas /Yıkım ya da Kentin Bellek Atlasına Giriş

Destruction or entrance to the city’s memory atlas

Rafet Arslan

Heart of the City
Istanbul is one of the capitals of chaos. One of the most heavily populated, lively, active and complex megalopolises in the world. Its memory stored with a history of several thousands of years, the ghosts of hundreds of civilizations, wars, immigrations and disasters etched in its collective conscious. Its real estate market skyrocketing, towering buildings built one after another, gigantic shopping malls looking like beamed up from Blade Runner, new bridges, highways belting around the city, never-ending construction works, build-demolish archeology. And Istiklal Street is the heart of this chaos.
The crime organizations on the rise, personal-social rights always imprisoned, police cameras on every street, armies of private security guards, police forces standing by around the clock in their Robocop outfits to suppress or intervene. The sound of the rage of the rebels who walk up and down Istiklal Street for their rights every day is mingled with the noise of the Shoppingfest advertisements calling us to shop 40 days and 40 nights. Istanbul as the capital of as much joy as pessimism, as much consumption as rebellion, as much show as the arts, and Istiklal Street as its one and only battlefield.
Track
30 days to Destruction and counting, I reluctantly find myself in the group of high school students who protest the YGS scandal on Istiklal Street. I can see as much rage as hope, as much anger as desire in their faces; not contending with being just a spectator, I fall in step with them briefly, they look at me with a smile in their eyes. With a black flag in the middle of this rally and with the seagulls crying loud forever overhead…

Screen of the city
There are some places bearing special meanings for both the psycho-geography of the city and the hearts of individuals. What make such places important are, without doubt, the desires and experiences left over from the moments. A movie theater for example, which acted as the host for a film you would never forget, a significant meeting or friendship, or some love at first sight.

Emek Film Theater is closed for the last two years. And some people want to demolish this apple of Istiklal Street’s eye for the last two years, only to be resisted by the libertarian forces of the city shouting “We’ll never let them demolish it”. 25 days to Destruction and counting, Emek will raise its curtain again for a one-off soiree to screen Ecumenopolis, a film disclosing the darkness of the gangsterism called urban transformation. As a reaction to those who attempt to turn this city into a huge store window.

Track
Destruction 2011 is part of the dreaming of a unity for freedom of conscience, debate and action, of a counter-culture front. A call to be conscious of, to talk about, and to debate what were destructed, what will be destructed, what must not be destructed. The painting entitled Emek, created by Fulya Çetin for Destruction 2011, is an aesthetical point of resistance added into this memory. Aiming not to forget what should we destroy, etching it in our memory.
Noises of the city
This city needs to be listened to; listening how the voices turn from a hum into a noise from Tünel to Taksim Square. Listening to the heartbeats of this city without paying attention to the alienation imposed by the crowd, the temptation of the advertisements, the brightness of the store windows. Such experience can make us pass from Müslüm Gürses’s broken voice to the rebelling attitude of rap music, from punk music’s anger to electronic music’s unleashing with vengeance, and enable us to draw the cognitive map of this city using its sounds.

Track
To be able to see the wall arts right by the side of museums unveiled by banks day after day, to accompany chaos like a street performer, to discover our own subjectivity within this suffocating whole.
Pages of the city
They used to seize, and even burn, books in the past. Now we are living in a dark process where even the writers of some books not published yet are arrested, where some publishing houses are raided. Neither 1984 nor Fahrenheit 451 can describe this despotism anymore. We try to find our way in the reality terror of a blind society, in this darkness, to send fireflies into this void, and we hold on to the books.

Istiklal Bookstore, where we took shelter in the warmness of its books to save us from the bedlam of Istiklal Street for years, has closed down. Those beautiful book shelves will be replaced with the dirty brightness of a shop now. A shopping mall covering a footprint area of 50,000 square meters has already been erected right across the street from that bookstore. That mall is now a big tumor in the middle of the heart of this city.


Track
The story of the Babylon Library as told by Borges summarizes the Gnosis way heading to eternity through the pages of thousands of books. 23 days to Destruction and counting, I close my eyes passing the now-closed Istiklal Bookstore, and can smell that beautiful odor of the books. A small flood of light in the middle of this immense darkness.
Destruction of the city
Walter Benjamin said “Building is to image destruction”. We, those who contribute to the Destruction 2011 project, keep an archeological record of what will be destructed and avoided in the midst of all this chaos. We not only organize an exhibition, but we also etch this city in collective memory through ideas, production, friendship, solidarity and debates, and dream of a new city. We destruct to rebuild, we create to destruct. We don’t expect any sudden and fundamental change, we just let a dream grow to lumber within the hair of time, to find its way by means of whistles in the dark.

We know we are just visitors in this dilapidated world, we know there were once flowing river, time-honored trees and unknown animals here. Pirates used to call at the coasts of this city. Alchemists from Byzantium had searched the secret of the philosopher’s stone; dervishes had searched the mystery of void; books had been written along the bridges; Hazerfan had donned artificial wings to fly up to the sky; Neyzen Tevfik had blown the eternity’s song to the streets of this city.


Now the city of Istanbul shines a light to Destruction through its aged but plain beauty and magnificence, its vast memory of the ages. At the mutant dawn of new dreams to grow.

Track
Ece Ayhan, the great libertarian poet, said there are two capitals in the surrealists’ atlas: Paris and Istanbul. So let’s go back to the question we asked at the exhibition entitled This is not a situationist exhibition three years ago: How can a low rise, indigo-painted city can be built, folks?

*
Yıkım ya da Kentin Bellek Atlasına Giriş
Rafet Arslan

Şehrin Kalbi
İstanbul kaosun başkentlerinden biridir. Dünyanın en kalabalık, hareketli, etkin ve karmaşık megapol’lerinden biri. Binlerce yıllık tarih, yüzlerce uygarlığın hayaletleri, savaşların, göçlerin, felaketlerin kolektif bilinçdışına işlenmiş hafızasıyla. Tavana vurmuş emlak borsası, ard arda dikilen kuleleri, Blade Runner’dan ışınlamış devasa alış veriş merkezleri, yeni köprüler, şehri kuşatan otoyollar, bitmez inşaat, yapım-yıkım arkeolojisi. İstiklal caddesi ise kaosun kalbi.


Yükselen suç sendikaları, sürekli hapsedilen kişisel-sosyal haklar, mobese kameraları, özel güvenlik orduları, robocop kostümleri ile her an bastırmaya-müdahaleye hazır bekleyen emniyet kıtaları. Her gün hakları için İstiklal caddesini arşınlayan isyanların öfkesinin sesi, 40 ün 40 gece alış veriş-diyen shoppingfest’in reklam gürültüsüne karışıyor. Neşenin olduğu kadar karamsarlığın, tüketimin olduğu kadar isyanın, gösterinin olduğu kadar da sanatın başkenti İstanbul ve onun biricik savaş alanı İstiklal caddesi.


İz
Yıkım’a 30 gün kala, İstiklal kalabalığının içinde YGS protestosundaki lise’lilerin arasına karışıyorum ister istemez. Yüzlerinde öfke kadar umudu, kızgınlık kadar arzuyu görebiliyorum; izleyici olmaktan çıkıp kısa bir süre aralarına karışıyorum; bana gülümser gözlerle bakıyorlar. Kortejin ortasında bir kara bayrak ve tepemizde sonsuzluğa haykıran martı çığlıkları arasında…

Şehrin Ekranı
Bazı mekanlar vardır, şehrin psiko-coğrafyasında olduğu kadar, tek tek kişilerin kalbinde özel anlamlar taşır. Kuşkusuz an’lardan arta kalan arzular ve deneyimdir, bu mekanları önemli kılan. Mesela bir sinemadır, asla unutamayacağınız bir filme, önemli tanışıklığa-dostluğa ya da ilk görüşte aşka ev sahipliği yapmıştır.

Emek Sineması iki yıldır kapalı. Tam iki yıldır İstiklal Caddesinin bu göz bebeğini yıkmak istiyorlar, şehrin özgürlükçü güçleri direniyor, “yıktırmayacağız” diyor. Yıkım’a 25 gün kala Emek Sineması kentsel dönüşüm haydutluğunun karanlığını ifşa eden Ekümenopolis filminin gösterimi için bir seanslığına perdelerini tekrar açacak. Kenti koca bir vitrine çevirmeye çalışanlara inat.


İz

Yıkım 2011, özgür düşünceye-tartışmaya-eylemeye yönelik birliğin, bir karşıt-kültür cephesinin oluşması düşünün parçası. Neyin yıkıldığını, neyin yıkılacağını, neyin yıktırılmaması gerektiğini bilince taşıyan, konuşturan, tartıştıran bir çağrı. Fulya Çetin’in Yıkım 2011 için yaptığı Emek adlı resmi de, bu hafızaya eklenen estetik bir direnç noktası. Aslında neyi yıkmamız gerektiğini unutmamak, hafızamıza kazımak için…


Şehrin Gürültüleri
Şehri dinlemek gerek; Tünel’den Taksim Meydanı’na sesin bir uğultudan gürültüye dönüşmesini. Kalabalığın yabancılaştırması, reklamların ayartıcılığı, vitrinlerin parlaklığına takılmadan, sadece dinlemek kentin kalp atışlarını. Böylesi bir deneyim ile Müslüm Gürses’in kırık sesinden rap’in isyankar diline, punk’ın öfkesinden elektroniğin zincirlerinden boşalmasına geçebilir, şehrin bilişsel haritasını sesler üzerinden çıkarabiliriz.

İz
Ard arda açılan banka müzelerin yanındaki duvarlardaki sanatı görebilmek, sokak çalgıcılarının dilinden kaosa eşlik edebilmek, boğucu bütün içinde kendi öznelliğimizi keşfedebilmek için.

Borges’in Babil Kitaplığı öyküsü binlerce kitabın sayfaları arasından sonsuzluğa giden Gnosis’in yolunu özetler bizlere. Yıkım’a 23 gün kala kapanan İstiklal Kitapevinin önünden geçerken gözlerimi kapatıyorum, kitapların o güzel kokusu geliyor burnuma. Tüm bu karanlığın ortasında küçük bir ışık seli.
Şehrin Yıkımı
Kurmak yıkım tahayyülüdür- demişti, Walter Benjamin. Aslında bizler, Yıkım 2011 projesine emek verenler, tüm bu kaosun ortasında yıkılacak ve sakınılacak şeylerin de arkeolojisini tutuyoruz. Sadece bir sergi yapmıyoruz; fikirle, üretimle, dostlukla, dayanışmayla, tartışmayla şehrin belleğiniz kazıyor ve yeni bir şehrin de tahayyülünü yapıyoruz. Kurmak için yıkıyor, yıkmak için var ediyoruz. Aniden, bir anda, kökten değişikler ummuyoruz; zamanın saçları içinde ağır aksak ilerleyecek, karanlıkta yolunu fısıltılar ile bulacak bir düşü büyütüyoruz.


Biliyoruz biz bu köhne dünyada birer konuğuz, biliyoruz bizden önce buralarda çağıldayan nehirler, kadim ağaçlar, hiç bilmediğimiz hayvanlar vardı. Korsanlar uğramıştı kentin açıklarına, Bizanslı simyacılar taşın sırrını, dervişler boşluğun gizini aramışlardı, kitaplar yazılmıştı köprüler boyu, Hezarefen kanatlanmıştı göğe, Neyzen Teyfik usulca üflemişti sonsuzluğun ezgisini kentin sokaklarına… Şimdi, yaşlı ama duru güzelliği ve tüm görkemiyle şehr-i İstanbu,l zamanın olanca belleğiyle Yıkım’a ışık tutuyor. Büyütülecek yeni düşlerin mutant şafağında.

İz
Gerçeküstücülerin atlasında iki başkent vardır- diye aktarır büyük liberter şair Ece Ayhan: Paris ve İstanbul. O zaman 3 yıl önce “bu 1 Situasyonist sergi değildir” sergisinde sorduğumuz soruya geri dönelim. Düzayak, çivit badanalı bir kent nasıl kurulur abiler?

Seni Görmem İmkansız - Çürük Oda

Seni Görmem İmkansız - Çürük Oda

Antonin Artaud - İntihar Üzerine

Antonin Artaud - İntihar Üzerine

"Kendimi öldürmeden önce bana varoluştan yana güven verilmesini isterim, kuşku duymamak isterim. Yaşam, benim gözümde, olguların belirginliğini ve akılda uyumlu biçimde birleşmelerini onaylamaktan öte bir şey değil.



Ben, olguların toplanıp birleştiği zorunlu bir buluşma noktası gibi duymuyorum kendimi artık; şifalı ölüm, doğadan ayırarak iyileştiriyor bizi; ama ya ben, olgulara yol vermeyen acıların ürünüysem? Ben kendimi öldürürsem bu, kendimi yıkmam için değil, ama kendimi yeniden oluşturmam için olacak; intihar, benim için, kendimi zorlu bir uğraşla yeniden ele geçirmemi, varlığımın içine baskın yapıp girmemi, belli belirsiz ilerleyen tanrıdan önce davranmamı sağlayacak bir araçtır yalnızca. İntiharla kendi tasarımı yeniden doğaya uyguluyorum, ilk kez kendi irademle biçimlendiriyorum her şeyi. Bana uygun olmayan organlarımın koşullandırmasından kendimi kurtarıyorum; ve yaşam, bana düşünmem için verileni düşündüğüm saçma bir talih oyunu olmaktan çıkıyor. Yani kendim seçiyorum düşüncemi, ve güçlerimin, eğilimlerimin, gerçeklerimin yönünü. Güzel ile çirkinin, iyi ile kötünün arasına yerleşiyorum. Askıda bırakıyorum kendimi; hiçbir yana eğilim göstermeden, yansız; iyilerin ve kötülerin kışkırtmalarının kurduğu dengenin kurbanıyım.

Çünkü yaşamın kendisi, bir çözüm değil; yaşam, seçilmiş, benimsenmiş, belirlenmiş hiçbir varoluş türüne sahip değil. Yaşam yalnızca, istekler ve olumsuz güçler dizisidir, tiksindirici bir rastlantıya bağlı koşullara göre amacına ulaşan ya da başarısızlığa uğrayan küçük karşıtlıklar dizisidir. Kötülük, her insana, eşit ölçüde verilmemiştir, deha da öyle, delilik de. Kötülük gibi , iyilik de, koşulların ve etkisini kimisinde çok kimisinde az gösteren bir mayanın ürünüdür. Yaratılmak ve yaşamak ve değiştirilemeyecek biçimde belirlenmiş varlığının en akla gelmez dallarına, en küçük ayrıntılarına dek kendini hissetmek, kesinlikle aşağılık bir durumdur. Aslında biz ağaçtan başka bir şey değiliz ve olasıdır ki, benim soyumun ağacının bilmem hangi boğumunda, belirlenmiş bir günde kendimi öldüreceğim yazılıdır. İntihar özgürlüğü kavramı da, kesilmiş bir ağaç gibi düşüyor. İntiharımın ne zamanını, ne yerini, ne de koşullarını ben yarattım. Onun kavramını bulan da ben değilim, koparılmayı duyabilecek miyim? Belki o anda varlığım parçalanıp dağılır; ama ya bütünlüğünü korursa, sakatlanmış organlarım nasıl işleyecek, varlığı olanaksız hangi organlarımla gözlemleyeceğim bu kopmayı? Ölümü, bir sel gibi duyuyorum üzerimde; gücünü bilemeyeceğim, apansız sıçrayan bir yıldırım gibi. Tatlarla ve dolanıp duran labirentlerle yüklü duyuyorum ölümü. Bunun neresinde benim varlığımın düşüncesi? Bu Tanrı, beni,istediği gibi kullandı, saçma biçimde; beni canlı kıldı, yadsımaların yokluğunda, benim atak yadsımalarımın yokluğunda, düşünülen yaşamın, duyulan yaşamın en küçük kıpırtılarını bile yok etti bende. Yürüyen bir robot durumuna indirgedi beni; ama öyle bir robot ki, bilinçsizliğinin kırıldığını duyumsuyordu. Ve işte ben, yaşamakta olduğumu göstermek istedim, şeylerin çınlayan gerçekliğiyle birleştirmek kendimi, yazgımı parçalamak istedim. Tanrı ne dedi buna? Yaşamı hissetmiyordum; değer yargılarıyla ilgili her kavramın dolaşımı, bende, kurumuş bir ırmaktı. Yaşam, bir nesne, bir biçim değildi bende; bir dizi mantık yürütmeydi yalnızca. Ama boşuna işleyen, bir yere ulaştırmayan mantık yürütmelerdi bunlar ve bende, irademin kesinleştiremediği "taslaklar" biçiminde kalıyorlardı. Buradan intihar durumuna geçmem için de benliğimin bana geri dönmesini beklemeliyim, varlığımın tüm eklemlerini özgürce oynatabilmeliyim. Tanrı beni, umutsuzluğun içine bıraktı, sanki ışıkları bana ulaşan çıkmazlar burcunun ortasına bıraktı. Ben artık ne ölebiliyorum, ne yaşayabiliyorum, ne de ölümü ya da yaşamı istememezlik edebiliyorum. İnsanların tümü de benim gibi.
 

Antonin Artaud

13 Mayıs 2011 Cuma

Yıkımdan önce sanatçılar devrede ...

Bizim eve sergi açmışlar
Cem Erciyes - Radikal Gazetesi

Yıkım 2011'i ağırlayan bu küçük apartman benim de bütün yirmili yaşlarımın ev sahibi olmuştu.

90’larda yolu bize düşen herkese ‘bizim evde sergi açmışlar’ diyorum şimdi.
Ne bereketli apartmanmış; önce kitabını yazdım, şimdi sergi bahanesiyle yazısını döktürüyorum. ‘40 Yazar 40 Semt’ kitap serisinin ikinci kırklık bölümünde, ben de merkezinde bu apartmanın olduğu bir dönüşüm hikayesi anlatmıştım: ‘Çılgın Kalabalık Gelmeden Önce- Galatasaray’…
Hakikaten o dönem, İstiklal Caddesi kalabalığının Galatasaray’dan sonra tenhalaştığı yıllardı. Hemen yan dükkanda, çok daha eski dönemlerden kalma bir ‘tereyağ imalathanesi’ vardı... Sahibi onu 70’lerde göç eden bir Rum’dan devralmış. Bugün orası tabii ki bir bar. Apartmanda Beyoğlu’nun tenhalıklarında gizlenmeye çalışan mülteciler oturuyordu. Bodrumda Ganalı çift Eric ve Georgina, girişte Sudanlı Paul, onun üstünde Saddam’dan kaçmış Iraklı kardeşler Sahim ve Leith Simon, üçüncü katta Romanyalı Violette ve ‘kız arkadaşları’, dörtte biz talebeler ve onun üstünde de gece kulüplerinde sahneye çıkan İranlı akrobat karı koca.
Bu göçmen yurdu, daha sonra kısa süreliğine bir nevi öğrenci komününe dönüştü. Sonra öğrenciler yerlerini travesti ve transseksüellerden oluşan başka bir ekibe bıraktı. Türkü barların yerini de İndigo’nun önderlik ettiği ‘clubbing’ ve kafe-barlar aldı.
Yıkım 2011’deki bazı işler o eski Afrikalı sakinleri ve travestileri unutmamış. Benim kütüphanenin durduğu yerde ise Fantom adını kullanan sanatçının Fahrenheit 451 temalı işi var; kaderin tuhaf bir tecellisi olarak... Seginin bütünü içinse kısaca ‘harika’ diyebilirim. Sanatçılar kırk gün boyunca ince ince çalışıp gerçek bir ‘mekana özgü’ sergi oluşturmuşlar. Eski duvar kağıtları, sıvalar, banyonun karanlığı ya da merdivenin eğimi etkileyici sanat eserlerine dönüşmüş. Kadıköylü sanat inisiyatifleri, grafiticiler ve galerilerin gözdesi ressamlar bir araya gelip binbir çeşit iş üretmişler.
İki hafta sonra sergi bitecek, bina yıkılmaya başlayacak ve bütün bu işler sadece görenlerin hafızasında yaşayacak... tıpkı biz eski sakinlerin, anıları gibi...

Her daim Heterotopya: Yıkım 2011

Her daim Heterotopya: Yıkım 2011 - Birgün gazetesi - Rahmi Öğdül



Heterotopya ya da heterotopi bir tıp terimidir aslında: bir dokunun, bir organın ya da beden parçasının olmaması gereken bir yerde oluşması. Tıbbi anlamda, bedene dair beklentilerimizi tamamen alt üst eden anormal bir durum. Bu kavramı toplumsal ve metinsel bedene taşıyan Foucault açısından ise birbirleri ile hiçbir benzerlik taşımayan, tamamen aykırı, heterojen unsurların yan yana gelmesiyle ortaya çıkan bir düzendir; bildiğimiz düzenlerden tamamen farklı olan, bizi şaşırtan, rahatsız eden, adlandırmayı imkânsız kılan alternatif bir düzen.

Heterotopya ötekiliğin yeridir, ötekinin mekânıdır. Diğer yerlerle kurduğu farklılık ilişkisiyle ortaya çıkar onun ötekiliği; bir kültürün içinde ya da kültürler arasında normdan sapanların, aykırı, uyumsuz olanların ötekiliğidir onunkisi ya da bir metnin içine sızan ve bildik sözdizimini darmadağın eden bir ötekiliktir. Foucault, sürrealizme en uzun süre bağlı kalmış olan Renée Magritte’in (1898-1967) resimleri üzerine yazdığı ‘Bu Bir Pipo Değildir’ kitabında metinsel heterotopyadan söz eder: “Bu garip ve sürüklenip giden mekânda garip bağlantılar oluşur, yersiz girişler ortaya çıkar, beklenmedik ve yıkıcı istilalar olur, sözcüklerin ortasına görüntüler düşer, desenleri yalayan ve paramparça eden sözel şimşekler çakar. Klee, göstergelerin zincirleriyle figürlerin liflerini iç içe geçirerek adsız ve geometrisiz bir mekânı sabırla kurar. Magritte ise… mekânın altını gizlice kazar. Ama kelimelerle kazar bu mekânın altını ve perspektifin eski piramidi çökmek üzere olan bir köstebek yuvasından başka bir şey değildir artık” (çev. Selahattin Hilav, YKY).

Kendimizi kolaylıkla, rahat bir şekilde yerleştirdiğimiz, devletçi zihniyetin şeyler arasında akrabalık, yakınlık, benzerlik ilişkilerine göre kurduğu hiyerarşik piramid de benzer şekilde çöker heterotopyada. Yarattığı bu aykırı düzenle heterotopya, ilişkiye girdiği, aralarında yer aldığı öğelerin, toplumsal bedenlerin altını oymaktadır; sürekli piramidleri parçalayarak, yeni yatay bağlantılar kurmamıza, sürekli konum değiştirmemize yol açar; artık kendimizi huzurlu hissetmemizin imkânı yoktur, bastığımız zemin ayaklarımızın altından kayar usulca. Sağduyunun uygunsuz, uyumsuz dediği ayrıksı parçalar arasında yatay bağların kurulmasıyla, sürrealistlerin babası Alfred Jarry’nin dediği gibi canavarlar çıkar ortaya: “Canavarı uyumsuz öğelerin bileşimi olarak tanımlamak adet olmuştur… Ben kendine özgü, tükenmez her güzelliği canavar olarak tanımlarım” diyordu Jarry uyumsuz öğelerin oluşturduğu bütüne gönderme yaparak.

Foucault da Magritte’nin sürrealist resimlerini sağduyu rahatsız eden bu bütünü göstermek için kullanır. Ortaya çıkan bu beklenmedik brikolaj etkisi, temsile dayalı dünya tahayyüllümüzü çökertir.  Foucault’nun heterotopya kavramını oluşturmasında sürrealistlerin etkisi çok açıktır; sadece Magritte’in resimlerinden değil, diğer sürrealist metinlerden de etkilenmiştir Foucault. Sürrealistlerin alternatif perspektifler yaratılmasında rastlantısal yan yana gelmelerin gücüne gösterdikleri duyarlılığı heterotopya kavramında da görürüz.

Sürreal olma durumu, rastlantıdan, duygulanımdan ve gayri iradi bellekten oluşan bir dünyanın olumlanmasıdır; hayal gücünün her türlü kısıtlamadan kendini kurtarması, dünyayı olduğundan farklı şekilde, heterojen unsurların şaşırtıcı yan yana gelişi olarak görmektir. Lautréamont,  sürrealizmi hazırlayan De Chiro’nun resimlerini, “bir ameliyat masası üstünde bir dikiş makinesi ile bir şemsiyenin rastlantısal olarak bir araya gelmesi kadar güzel” diye övmüştür.

Kent heterotopik mekânlar barındırıyor içinde; normdan sapanların, ötekilerin işgal ettiği bu mekânlar bizi tedirgin ediyor, sıradan algımızı alt üst ediyor. Galatasaray’daki Mısır Apartmanı’nın hemen arkasındaki Akarsu Sokak’ta yer alan, bir zamanlar sokak çocuklarına ve travestilere ev sahipliği yapmış metruk bina böyle bir mekândır. Bugün bu heterotropik özelliğini farklı bir boyuta taşıyarak farklı zaman ve mekânları sanat yapıtlarıyla iç içe geçiriyor, heterojen, ayrıksı öğelerle alışılmışın dışında, farklı bir deneyime kapılarını aralıyor. Kendilerini ülkenin ilk kolektif-avangardları olarak tanıtan Sürrealist Eylem ekibinin yaklaşık bir yıl süren çabalarının ürünü, YIKIM 2011 sergisi bu akşam bu metruk yapıda açılacak. Aralarında sürrealistlerin, anarşistlerin, sitüasyonistlerin de yer aldığı, yurt içi ve yurt dışından otuzun üzerinde sanatçının katkısıyla yaratılan bu heterotopyanın ne yazık ki ömrü çok uzun sürmeyecek. Beyoğlu’nu nezihleştirme sürecinde yıkılıp yerine otel yapılması planlanıyor binanın; dolayısıyla bir taraftan in situ (yere özgü) işlerin çoğunun bu yıkımla birlikte molozların arasında kaybolması, diğer taraftan yeryüzünün kapitalist yıkımı, YIKIM 2011 sergisini çok anlamlı kılıyor. Belki de zamansız, bedensiz, temiz kesim galeri mekânı yerine, farklı zamanları ve bedenleri içeren bu ötekinin mekânını seçtiği için, tüm anlamlandırma düzenimizi yıkıma uğrattığı için bu adı hak ediyor. Nereden bakarsanız bakın: YIKIM 2011.

Not: Yıkım 2011, 12 Mayıs-28 Mayıs 2011 tarihlerinde, pazartesileri hariç her gün saat 13:00-19:00 arasında yaşanabilir. Ayrıca bu sergi çerçevesinde çok sayıda yan etkinlik de düzenlenecektir.

6 Mayıs 2011 Cuma

YIKIM'a 7 gün kaldı/ Countdown to Destruction: 7

1 Mayıs 2011 Pazar

Kuşlar Kafes Tanımaz

1

En güzelimiz aştı ilk geceyi

Parçalarcasına sevişmelerin soluğunda

Süpernova patlamaları

Korsan haritaları

Yıkım’ın şafağında.



2

Kanadı kanasa da aşkın

Elbet süzülecek sonsuz bahar

Gaibin sırrını aramaya çıktı cancağızım

Yol uzun menzil ağar.



3

Bak kışları gönderdim.



4

Merakta kalmayın siz güzel kuşlar

Taşın sırrını aramaya gitti Yaprak

Geri dönecek,

Deliliğin dağlarından.



5

Öfke şimdi yitimsiz bir çağlayandır

Çakar her şafakta süzülen kuş sürülerinin alacasında

Artık toplumun suratının ortasına sıkmak için

Artı 1 sebebimiz var.



And olsun!

Şart olsun!



rafetarslan

nisan 2011(1 mayıs)



ps: