RUHUN SOKAK GÜRÜLTÜSÜ DÜŞ RİTMİNDE

THE DIN OF STREET SPIRIT SOUNDS IN THE RYTHME OF DREAMS

31 Ocak 2012 Salı

Athens meeting report, June 2011

When one is overcome by demoralization and defeat, deeply depressed or on the verge of suicide, that is the time to open one’s Surrealist Survival Kit and enjoy a breath of magical fresh air.



Penelope Rosemont, ‘A Revolution in the Way We Think and Feel – Conversations with Leonora Carrington’ (2002)


In June 2011, when the city of Athens had already long been a beacon of both desperate hope and acute despair, members of the international Surrealist movement met in the Exarchia district, in the city’s heart, to build Surrealist Survival Kits. The rules of the game were simple: to assemble collections of poetic, magical, oneiric objects into portable kits, for the restoration of wonder and reinvention of hope when times are at their hardest. Responding to an invitation issued by the Athens Surrealist Group in July 2010, members of SLAG (Surrealist London Action Group) and the Stockholm Surrealist Group had travelled to Greece to join the Athenians for several days of hope and wonder. We constructed our Survival Kits – some elaborately prepared from beloved fetish objects, some improvised from detritus found on the spot, some individual, some collaborative – and welcomed local people to join us for their display and discussion at an evening of public talks, slideshows, film screenings, poetry readings and improvised music.



The international meeting was held against the backdrop of the deepening economic crisis that is tearing at the body of Greek society. This crisis renders the question of survival apparent in manifold ways. We may feel a spontaneous inclination to jump for anti‐capitalist joy and celebrate the prospect of the breakdown of the present order, but of course the crisis is not only a crisis for state and capital, but also a real crisis for the everyday lives of ordinary people: the claustrophobia of the horizon closing in, the uncertainty over whether one's home and livelihood can be sustained even for the coming months. The kind of survival in play here is one of necessity, of not bowing beneath the increasing organised misery, of preventing the destructive forces of capital from running through their regular routine. But on the other hand, when all options appear to be exhausted, when all escape routes have been blocked and the policies imposed upon us tend towards the ultimate degradation of all traces of life in society, there arises a utopian kind of survival in which imagining all other possible forms of life becomes a real force for resistance; where a basic, specifically Surrealist sense of survival regains its particular relevance. It was in the context of these two modes of survival, framed by massive popular demonstrations against austerity measures and a utopian spirit of playfulness, that the international meeting was held.


The public event was just one aspect of the stream of internal collective discussion and play that went on continuously for three days as we wound our way through meeting rooms, streets, squares, hills, bookshops, bars, kitchens, tavernas and apartments. The discussions were comradely, which means neither platitudinous nor polite: this was an occasion for asking questions, of ourselves and each other. In particular it was a time for hard thinking about the meanings of survival. It became increasingly clear to us that for Surrealists the survival at stake could not be the minimalist victory of simply making it through to another day, or the survivalist tactic of holing up somewhere to protect our treasure until the danger has passed: on the contrary, for us survival could only be, as the Athens group had expressed it in their invitation, ‘the hope for another life’.


As we reflected together on the unfolding results of our game, we understood that what made the kits significant was not the personal collection of ‘favourite things’ by individuals – ‘each one [...] different, for no two people are exactly alike’ in Penelope Rosemont’s words – but the process of assembling them, of finding or constructing oneiric objects from literally any old rubbish that was lying around, the transmutation of base matter into the gold of future time. In other words, our Survival Kit was not the objects themselves, but the ability to find and transform them. Surrealism is our survival kit, and as such is a necessary – though insufficient – condition for the social revolution that must come.


More than anything else, it was the depth and intensity of internal discussion that for us marked the importance – again we want to say the necessity – of the meeting in Athens. The meeting came in the middle of a series of international events, from the Destruction 2011 festival in Istanbul to the later exhibitions in Prague and Pennsylvania, but these were primarily geared towards the public presentation of works and ideas rather than to the development of Surrealist strategies. Events such as those in Istanbul, Prague or Pennsylvania are important for the structure of a group and thus for the international movement at large, but we must also open a space for a steadier process of international meetings. The need for international cooperation on a steady basis existed of course before our meeting; traces of it can be found in the efforts and talks concerning Hydrolith, for example. Our meeting in June was an extension and consolidation of our collective recognition of that need.



Thus the one‐night public event that took place during the meeting in Athens was just a part of the whole, and the collective task of creating it served simply to give energy and focus to our longer internal discussions and play. There was no predetermined agenda for those discussions; rather, the intention was for all participants to collaboratively shape the gathering itself. In exactly the same way, the three‐day meeting gave energy and focus to what has already become a richer, stronger collaboration between the groups that were able to participate. During discussions we were able to elaborate the history and current projects of the respective groups, thereby creating an understanding of the different conditions and the particularities of the groups present, as well as confirming our wide and unproblematic agreement. As the crisis deepens and the tear gas spreads, that richness and strength of solidarity will only become more essential to our survival.



Our intention is to continue to build on the relationships forged at Athens by holding regular international meetings on a similar model, and we hope to strengthen this sense of explicit, frank and serious discussion of the basis of our collaborations (and our arsenal of strategies) with other centres of Surrealist activity around the world, and to build those newly forged relationships outwards to encompass ever more participants from the Surrealist movement worldwide.

Athens Surrealist Group

Stockholm Surrealist Group

Surrealist London Action Group (SLAG)





19 Ocak 2012 Perşembe

“bağımsız sanat” mülakatı

Rafet Arslan'ın S.E.T adına Osman Odabaş ile  yaptığı “bağımsız sanat” mülakatı


1) S.E.T. günümüz güç odaklarının imaj ve iktidar poltikalarına karşı nasıl bir yerde duruyor?



2) S.E.T.'in Türkiye'de güncel sanata bakışı nedir? Güncel sanatın sanat kurumlarındaki pasif ve kurumsallaşmış tutumlarına karşı sunduğu alternatifler nelerdir.(mesela aktivizm bunlardan biri mi?)



1-2: Sürrealist Eylem Türkiye, yaklaşık 8 yıllık varlığında kendini, sanat ve hayatın kesişim noktasında, bağımsız ve otonom bir yapı olarak ifade etmiştir. Bizim için "güncellik" gündelik hayata müdahale etmek olmuştur ve buna bağlı olarak sanatı da, yükselen imajlar, modalar ötesinde ruhsal bir şekilde oluşturan bir mecraya denk gelir. Güncel bir avangard söylem/eylem yaratma derdindeki S.E.T oluşumu, her türlü iktidarın dışında ve uzağında bir pratik oluşturur; ki sanat piyasası iktidarı da bu başlığa dahildir.



Hayatın, sokağın içinden gelen bir hareket olarak S.E.T aktivist tutuma, duruşa önem verir. Ama düşün-üretim-eylem sahası oldukça geniştir. Bu bir sergi, graffiti, performans ya da web üzerinden bir otonom alan olabilir. Bağımsız sanat hareketi ve bununla güçlenecek karşıt kültür cephesi çeşitli araçlar, formlar, medium'lar kullanabilir. Kirli form yoktur; asıl olan yaratıcıların duruşu, niyeti ve bunun ne şekilde hayata geçtiğidir.



3) Bugün sermaye sadece sanat eserini değil, eserin öne sürdüğü eleştiriyi, ideolojiyi de meta haline getirip pazarlayabiliyor. Politik-eleştirel-muhalif sanatın günümüzde bu açıdan bakıldığında nasıl bir yeri var?



3-Bizce; üretimin öznedeki "biricik" hali, düşünsel süreci ve tinsel enerjisi önemlidir. Ve bu idrak süreci ile sonucunda çıkan üretimler, piyasanın beğeni, kriter, starlık sistemi gibi kuralları ötesine geçer. Burjuvazi yüzyıllardır sanat eserini alınır ve satılır bir metaya indirgemiştir ve nitelikli bir burjuva begeni her zaman en radikal estetik formlara ilgi duyar. Ama sanat, bu ve benzeri rasyonalitelerin ötesinde akıl dışına yakın bir mevzide konumlanmıştır. Sanatçı(eğer mirasyedi değilse) iş satmak zorundadır; ama asıl esaret "düşlediğini" yapmamak; piyasasının öne çıkarttığı formlara, söylemlere teslim olmaktır. Bu manada sanatçı kendi için üretir, tepkisini, kendi manifestosunu ortaya koyar; ama kapital buna bir fiyat biçip, dolaşıma sokuyorsa, ihtiyatlı bir mesafeden süreci izler ve kendi hissettiği üretimine devam eder.



4) Sizce günümüzde Türkiye'de yapılan Yıkım 2011 ve benzeri sergiler, kolektif bir bilinçlenmeye yardımcı olabiliyor mu? (Toplumsal sorunlara çözüm önerisi mi getiriyor? Mesela örnek olarak: cinsiyetçiliğe yönelik bir çok eser ve sergi üretildi ama bunlar bu sorunun çözümünde ne kadar etkin bir rol sahibi.)





4- S.E.T. toplumsal sorunlara yanıt vermek, çözüme katkı bulunmaktan çok toplum düşmanı bir rota izler. Zaten bu duruşun hassasiyetine verdiğimiz önem doğrultusunda Yıkım 2011 süreci içersinde; sergi/forum/mecmua gibi "açık" ve geniş çalışmalar için bir model olarak Periferi imzasını kullanmaya başladık. Periferi de bağımsız ve disipliner kısıtlamalar ötesinde disiplinsiz/mutant kollektiviteler yaratarak bir karşıt kültür cephesinin oluşumuna destek olmak niyetindedir.



Kültür endüstrisi normları, söylemleri içersinde yapılan güncel politika, kimlik siyaseti, toplumsal sorumluluk projeleri ya da politik doğruculuk hamleleri ile aramıza kesin ve net bir sınır çizgisi koyma gailemiz var. Yerel ya da güncel olmaktan öte, evrensel ve ruhsal başlıklarda anti-politka üretme derdindeyiz. Kimse kimseyi bilinçlendiremez, sanatın işi soru sormak/sordurtmak olabilir en fazla, kollektif üretim ise harekete geçmeye teşvik.



5) Yıkım 2011 gibi sergiler sizce sanat kurumu altında yapılabilir mi? bu durum bağımsız haline göre neleri değiştirir, kısaca kurum eleştiriyi ne derece denetleyebilir?



5- Yıkım 2011'in çok öznel ve her zaman tekrarı mümkün olmayan bir deneyim olduğu kanaatindeyim. Her zaman, hayatının bir yılını bu çapta bir emeğe feda edecek insanlar bulunamaz. Bu yüzden kurumlar ile birlikte iş yapmak gerekebilir, ama bağımsız sanat kurumları projesini hayata geçirecek bir alan olarak bakar; aslolan kollektifin öznel bağımsız varoluşu ve kendi kampanyasıdır.



Bu çizgi, düzey çok yoğun emek ve bunun sürekliliği/istikrarı ile kazanılabilir. Bunun dışındaki şartlarda kurumun denetleme niyeti öne çıkabilir. Kazanılmış alanlar yok, kazanılacak alanlar var; karşıt kültür cephesi bu uzun ve zor menzilde kararlılıkla kendi çizgisinde ısrar etmelidir.

16 Ocak 2012 Pazartesi

zorunlu bir açıklama ya da S.E.T

Çeşitli "üyelik" istekleri arada geldiği için yazmak istedik. Arkadaşlar kısa adı "s.e.t" yani adı "sürrealist eylem türkiye" olan şey bir dernek, parti ya da örgüt değildir; bir sanat kollektifidir. Bu açıdan bir üyelik sistematiği yoktur. s.e.t'in belli etkinlik, sergi, performanslarına katılan, paylaşan, üreten insanlar olabilir sadece. Sabit bir üye listesi, tüzük, lider yoktur. Çünkü ortada bir merkezi yapı değil, sanat kollektifi vardır.


Belli durumlar üzerine ya da bir sergi vb çalışmada "set" adına toplu bir açıklama yapılmadıktan sonra, bu süreçleri beraber yaşayan herkes kendi sözünden sorumludur. Bir süreç içersinde "s.e.t" kollektif ile ortak üretim yapmış bir arkadaşın o süreç dışında "set" olarak konuşması ya da bu durumun tam tersi mümkün değildir. Ortada sadece dostluk ve gönül bağı olabilir.
 

3 Ocak 2012 Salı

Siber Gnosis -2- Yayında!


Periferi Kolektif’in bağımsız, avangard mecmua projesi Siber Gnosis 2. Sayısı ile karşısınızda.


Siber Gnosis’in yeni sayısı ile birlikte, startı çoktan verilen ve sergi ayagı Mayıs 2012 gerçekleşecek Gerçeklik Terörü projesinin “tema görsel” çalışmasının serigrafi baskı posterini veriyor. Periferi’nin bu yeni sergisnin görseli cins’ten ve baskı çalışması ise dostlarımız Birtakım Şeyler atölyesinden. İkinci sayının diğer bir kolesksiyon nesnesi ise Alper T. İnce’nin nehir şiiri “Omurgasılık” ve cins’in bu şiire yaptığı illüstrasyonlar eşliğinde yer veriyor.

İçerik:

OTO-YIKICI SANAT MANIFESTOSU Gustav Metzger

ZAMAN, HAFIZA ve IÇ UZAY J. G. Ballard

DOGA, GELISMEYI YUTAR VE ILERLETIR Benjamin Péret

EKISTRALAYK KURGU ya da GERÇEKLIK TERÖRÜNE DOGRU PUPA YELKEN: SVALBARD’A GIRIS Ali Mete Sancaktaroglu

Henri Michaux/Brassai

HISSIN ÖLÜMÜ Rafet Arslan

Görseller: Bob Arc, Antonio Ramirez, Nazan Azeri, Erman Akçay, Rafet Arslan, cins

Şiirler: Ela Dinçer, Ayşe Özkan, Alper T. İnce

Öyküler: Ali Kartal, Seran Demiral



Satış Noktaları/İstanbul:

Mefisto İstiklal Cad.

Edisyon

Mefisto Kadıköy
-hafta sonu itibarı ile ankara, eskişehir, konya ve izmir de-