…Giorgio de Chirico, 1913 ile 1917 arasındaa, Matisse ve Picasso gibi resim sanatını yenileme çabası içindekiler de arasında olmak üzere, dönemin çoğu ressamı gibi ‘dış görünüş’ün tutsağı olmaktan şiddetle kaçınmıştı. Onun aklı önsokaresçilerin ve Nietzsche’nin düşünceleri ile beslenmişti; yalnızca nesnelerin gizemli dünyalarını yakalamanın ardındaydı.
Sadece gizem havası uyandıran yada bir ön sezi yayan dış görünüşleri kaydeden böyle bir resim, kaçınılmaz olarak falcılık sanatı ile gerçek sanatı buluşturacaktır. Bu resim önsezileri uyarıyor ve izleyeni şoke ederek amacına ulaşıyor….
Ressamın en büyük akılsızlığı kendi kurduğu ve ele geçirilemez kıldığı kenti kuşatan odunun saflarına geçmesidir. Kent ondan önce gelen pek çok düşmana karşı olduğu gibi, Chirico’ya da sonsuza dek direnecektir…
André Breton
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder