When one is overcome by demoralization and defeat, deeply depressed or on the verge of suicide, that is the time to open one’s Surrealist Survival Kit and enjoy a breath of magical fresh air.
Penelope Rosemont, ‘A Revolution in the Way We Think and Feel – Conversations with Leonora Carrington’ (2002)
In June 2011, when the city of Athens had already long been a beacon of both desperate hope and acute despair, members of the international Surrealist movement met in the Exarchia district, in the city’s heart, to build Surrealist Survival Kits. The rules of the game were simple: to assemble collections of poetic, magical, oneiric objects into portable kits, for the restoration of wonder and reinvention of hope when times are at their hardest. Responding to an invitation issued by the Athens Surrealist Group in July 2010, members of SLAG (Surrealist London Action Group) and the Stockholm Surrealist Group had travelled to Greece to join the Athenians for several days of hope and wonder. We constructed our Survival Kits – some elaborately prepared from beloved fetish objects, some improvised from detritus found on the spot, some individual, some collaborative – and welcomed local people to join us for their display and discussion at an evening of public talks, slideshows, film screenings, poetry readings and improvised music.
The international meeting was held against the backdrop of the deepening economic crisis that is tearing at the body of Greek society. This crisis renders the question of survival apparent in manifold ways. We may feel a spontaneous inclination to jump for anti‐capitalist joy and celebrate the prospect of the breakdown of the present order, but of course the crisis is not only a crisis for state and capital, but also a real crisis for the everyday lives of ordinary people: the claustrophobia of the horizon closing in, the uncertainty over whether one's home and livelihood can be sustained even for the coming months. The kind of survival in play here is one of necessity, of not bowing beneath the increasing organised misery, of preventing the destructive forces of capital from running through their regular routine. But on the other hand, when all options appear to be exhausted, when all escape routes have been blocked and the policies imposed upon us tend towards the ultimate degradation of all traces of life in society, there arises a utopian kind of survival in which imagining all other possible forms of life becomes a real force for resistance; where a basic, specifically Surrealist sense of survival regains its particular relevance. It was in the context of these two modes of survival, framed by massive popular demonstrations against austerity measures and a utopian spirit of playfulness, that the international meeting was held.
The public event was just one aspect of the stream of internal collective discussion and play that went on continuously for three days as we wound our way through meeting rooms, streets, squares, hills, bookshops, bars, kitchens, tavernas and apartments. The discussions were comradely, which means neither platitudinous nor polite: this was an occasion for asking questions, of ourselves and each other. In particular it was a time for hard thinking about the meanings of survival. It became increasingly clear to us that for Surrealists the survival at stake could not be the minimalist victory of simply making it through to another day, or the survivalist tactic of holing up somewhere to protect our treasure until the danger has passed: on the contrary, for us survival could only be, as the Athens group had expressed it in their invitation, ‘the hope for another life’.
As we reflected together on the unfolding results of our game, we understood that what made the kits significant was not the personal collection of ‘favourite things’ by individuals – ‘each one [...] different, for no two people are exactly alike’ in Penelope Rosemont’s words – but the process of assembling them, of finding or constructing oneiric objects from literally any old rubbish that was lying around, the transmutation of base matter into the gold of future time. In other words, our Survival Kit was not the objects themselves, but the ability to find and transform them. Surrealism is our survival kit, and as such is a necessary – though insufficient – condition for the social revolution that must come.
More than anything else, it was the depth and intensity of internal discussion that for us marked the importance – again we want to say the necessity – of the meeting in Athens. The meeting came in the middle of a series of international events, from the Destruction 2011 festival in Istanbul to the later exhibitions in Prague and Pennsylvania, but these were primarily geared towards the public presentation of works and ideas rather than to the development of Surrealist strategies. Events such as those in Istanbul, Prague or Pennsylvania are important for the structure of a group and thus for the international movement at large, but we must also open a space for a steadier process of international meetings. The need for international cooperation on a steady basis existed of course before our meeting; traces of it can be found in the efforts and talks concerning Hydrolith, for example. Our meeting in June was an extension and consolidation of our collective recognition of that need.
Thus the one‐night public event that took place during the meeting in Athens was just a part of the whole, and the collective task of creating it served simply to give energy and focus to our longer internal discussions and play. There was no predetermined agenda for those discussions; rather, the intention was for all participants to collaboratively shape the gathering itself. In exactly the same way, the three‐day meeting gave energy and focus to what has already become a richer, stronger collaboration between the groups that were able to participate. During discussions we were able to elaborate the history and current projects of the respective groups, thereby creating an understanding of the different conditions and the particularities of the groups present, as well as confirming our wide and unproblematic agreement. As the crisis deepens and the tear gas spreads, that richness and strength of solidarity will only become more essential to our survival.
Our intention is to continue to build on the relationships forged at Athens by holding regular international meetings on a similar model, and we hope to strengthen this sense of explicit, frank and serious discussion of the basis of our collaborations (and our arsenal of strategies) with other centres of Surrealist activity around the world, and to build those newly forged relationships outwards to encompass ever more participants from the Surrealist movement worldwide.
Athens Surrealist Group
Stockholm Surrealist Group
Surrealist London Action Group (SLAG)
RUHUN SOKAK GÜRÜLTÜSÜ DÜŞ RİTMİNDE
THE DIN OF STREET SPIRIT SOUNDS IN THE RYTHME OF DREAMS
31 Ocak 2012 Salı
19 Ocak 2012 Perşembe
“bağımsız sanat” mülakatı
Rafet Arslan'ın S.E.T adına Osman Odabaş ile yaptığı “bağımsız sanat” mülakatı
1) S.E.T. günümüz güç odaklarının imaj ve iktidar poltikalarına karşı nasıl bir yerde duruyor?
2) S.E.T.'in Türkiye'de güncel sanata bakışı nedir? Güncel sanatın sanat kurumlarındaki pasif ve kurumsallaşmış tutumlarına karşı sunduğu alternatifler nelerdir.(mesela aktivizm bunlardan biri mi?)
1-2: Sürrealist Eylem Türkiye, yaklaşık 8 yıllık varlığında kendini, sanat ve hayatın kesişim noktasında, bağımsız ve otonom bir yapı olarak ifade etmiştir. Bizim için "güncellik" gündelik hayata müdahale etmek olmuştur ve buna bağlı olarak sanatı da, yükselen imajlar, modalar ötesinde ruhsal bir şekilde oluşturan bir mecraya denk gelir. Güncel bir avangard söylem/eylem yaratma derdindeki S.E.T oluşumu, her türlü iktidarın dışında ve uzağında bir pratik oluşturur; ki sanat piyasası iktidarı da bu başlığa dahildir.
Hayatın, sokağın içinden gelen bir hareket olarak S.E.T aktivist tutuma, duruşa önem verir. Ama düşün-üretim-eylem sahası oldukça geniştir. Bu bir sergi, graffiti, performans ya da web üzerinden bir otonom alan olabilir. Bağımsız sanat hareketi ve bununla güçlenecek karşıt kültür cephesi çeşitli araçlar, formlar, medium'lar kullanabilir. Kirli form yoktur; asıl olan yaratıcıların duruşu, niyeti ve bunun ne şekilde hayata geçtiğidir.
3) Bugün sermaye sadece sanat eserini değil, eserin öne sürdüğü eleştiriyi, ideolojiyi de meta haline getirip pazarlayabiliyor. Politik-eleştirel-muhalif sanatın günümüzde bu açıdan bakıldığında nasıl bir yeri var?
3-Bizce; üretimin öznedeki "biricik" hali, düşünsel süreci ve tinsel enerjisi önemlidir. Ve bu idrak süreci ile sonucunda çıkan üretimler, piyasanın beğeni, kriter, starlık sistemi gibi kuralları ötesine geçer. Burjuvazi yüzyıllardır sanat eserini alınır ve satılır bir metaya indirgemiştir ve nitelikli bir burjuva begeni her zaman en radikal estetik formlara ilgi duyar. Ama sanat, bu ve benzeri rasyonalitelerin ötesinde akıl dışına yakın bir mevzide konumlanmıştır. Sanatçı(eğer mirasyedi değilse) iş satmak zorundadır; ama asıl esaret "düşlediğini" yapmamak; piyasasının öne çıkarttığı formlara, söylemlere teslim olmaktır. Bu manada sanatçı kendi için üretir, tepkisini, kendi manifestosunu ortaya koyar; ama kapital buna bir fiyat biçip, dolaşıma sokuyorsa, ihtiyatlı bir mesafeden süreci izler ve kendi hissettiği üretimine devam eder.
4) Sizce günümüzde Türkiye'de yapılan Yıkım 2011 ve benzeri sergiler, kolektif bir bilinçlenmeye yardımcı olabiliyor mu? (Toplumsal sorunlara çözüm önerisi mi getiriyor? Mesela örnek olarak: cinsiyetçiliğe yönelik bir çok eser ve sergi üretildi ama bunlar bu sorunun çözümünde ne kadar etkin bir rol sahibi.)
4- S.E.T. toplumsal sorunlara yanıt vermek, çözüme katkı bulunmaktan çok toplum düşmanı bir rota izler. Zaten bu duruşun hassasiyetine verdiğimiz önem doğrultusunda Yıkım 2011 süreci içersinde; sergi/forum/mecmua gibi "açık" ve geniş çalışmalar için bir model olarak Periferi imzasını kullanmaya başladık. Periferi de bağımsız ve disipliner kısıtlamalar ötesinde disiplinsiz/mutant kollektiviteler yaratarak bir karşıt kültür cephesinin oluşumuna destek olmak niyetindedir.
Kültür endüstrisi normları, söylemleri içersinde yapılan güncel politika, kimlik siyaseti, toplumsal sorumluluk projeleri ya da politik doğruculuk hamleleri ile aramıza kesin ve net bir sınır çizgisi koyma gailemiz var. Yerel ya da güncel olmaktan öte, evrensel ve ruhsal başlıklarda anti-politka üretme derdindeyiz. Kimse kimseyi bilinçlendiremez, sanatın işi soru sormak/sordurtmak olabilir en fazla, kollektif üretim ise harekete geçmeye teşvik.
5) Yıkım 2011 gibi sergiler sizce sanat kurumu altında yapılabilir mi? bu durum bağımsız haline göre neleri değiştirir, kısaca kurum eleştiriyi ne derece denetleyebilir?
5- Yıkım 2011'in çok öznel ve her zaman tekrarı mümkün olmayan bir deneyim olduğu kanaatindeyim. Her zaman, hayatının bir yılını bu çapta bir emeğe feda edecek insanlar bulunamaz. Bu yüzden kurumlar ile birlikte iş yapmak gerekebilir, ama bağımsız sanat kurumları projesini hayata geçirecek bir alan olarak bakar; aslolan kollektifin öznel bağımsız varoluşu ve kendi kampanyasıdır.
Bu çizgi, düzey çok yoğun emek ve bunun sürekliliği/istikrarı ile kazanılabilir. Bunun dışındaki şartlarda kurumun denetleme niyeti öne çıkabilir. Kazanılmış alanlar yok, kazanılacak alanlar var; karşıt kültür cephesi bu uzun ve zor menzilde kararlılıkla kendi çizgisinde ısrar etmelidir.
1) S.E.T. günümüz güç odaklarının imaj ve iktidar poltikalarına karşı nasıl bir yerde duruyor?
2) S.E.T.'in Türkiye'de güncel sanata bakışı nedir? Güncel sanatın sanat kurumlarındaki pasif ve kurumsallaşmış tutumlarına karşı sunduğu alternatifler nelerdir.(mesela aktivizm bunlardan biri mi?)
1-2: Sürrealist Eylem Türkiye, yaklaşık 8 yıllık varlığında kendini, sanat ve hayatın kesişim noktasında, bağımsız ve otonom bir yapı olarak ifade etmiştir. Bizim için "güncellik" gündelik hayata müdahale etmek olmuştur ve buna bağlı olarak sanatı da, yükselen imajlar, modalar ötesinde ruhsal bir şekilde oluşturan bir mecraya denk gelir. Güncel bir avangard söylem/eylem yaratma derdindeki S.E.T oluşumu, her türlü iktidarın dışında ve uzağında bir pratik oluşturur; ki sanat piyasası iktidarı da bu başlığa dahildir.
Hayatın, sokağın içinden gelen bir hareket olarak S.E.T aktivist tutuma, duruşa önem verir. Ama düşün-üretim-eylem sahası oldukça geniştir. Bu bir sergi, graffiti, performans ya da web üzerinden bir otonom alan olabilir. Bağımsız sanat hareketi ve bununla güçlenecek karşıt kültür cephesi çeşitli araçlar, formlar, medium'lar kullanabilir. Kirli form yoktur; asıl olan yaratıcıların duruşu, niyeti ve bunun ne şekilde hayata geçtiğidir.
3) Bugün sermaye sadece sanat eserini değil, eserin öne sürdüğü eleştiriyi, ideolojiyi de meta haline getirip pazarlayabiliyor. Politik-eleştirel-muhalif sanatın günümüzde bu açıdan bakıldığında nasıl bir yeri var?
3-Bizce; üretimin öznedeki "biricik" hali, düşünsel süreci ve tinsel enerjisi önemlidir. Ve bu idrak süreci ile sonucunda çıkan üretimler, piyasanın beğeni, kriter, starlık sistemi gibi kuralları ötesine geçer. Burjuvazi yüzyıllardır sanat eserini alınır ve satılır bir metaya indirgemiştir ve nitelikli bir burjuva begeni her zaman en radikal estetik formlara ilgi duyar. Ama sanat, bu ve benzeri rasyonalitelerin ötesinde akıl dışına yakın bir mevzide konumlanmıştır. Sanatçı(eğer mirasyedi değilse) iş satmak zorundadır; ama asıl esaret "düşlediğini" yapmamak; piyasasının öne çıkarttığı formlara, söylemlere teslim olmaktır. Bu manada sanatçı kendi için üretir, tepkisini, kendi manifestosunu ortaya koyar; ama kapital buna bir fiyat biçip, dolaşıma sokuyorsa, ihtiyatlı bir mesafeden süreci izler ve kendi hissettiği üretimine devam eder.
4) Sizce günümüzde Türkiye'de yapılan Yıkım 2011 ve benzeri sergiler, kolektif bir bilinçlenmeye yardımcı olabiliyor mu? (Toplumsal sorunlara çözüm önerisi mi getiriyor? Mesela örnek olarak: cinsiyetçiliğe yönelik bir çok eser ve sergi üretildi ama bunlar bu sorunun çözümünde ne kadar etkin bir rol sahibi.)
4- S.E.T. toplumsal sorunlara yanıt vermek, çözüme katkı bulunmaktan çok toplum düşmanı bir rota izler. Zaten bu duruşun hassasiyetine verdiğimiz önem doğrultusunda Yıkım 2011 süreci içersinde; sergi/forum/mecmua gibi "açık" ve geniş çalışmalar için bir model olarak Periferi imzasını kullanmaya başladık. Periferi de bağımsız ve disipliner kısıtlamalar ötesinde disiplinsiz/mutant kollektiviteler yaratarak bir karşıt kültür cephesinin oluşumuna destek olmak niyetindedir.
Kültür endüstrisi normları, söylemleri içersinde yapılan güncel politika, kimlik siyaseti, toplumsal sorumluluk projeleri ya da politik doğruculuk hamleleri ile aramıza kesin ve net bir sınır çizgisi koyma gailemiz var. Yerel ya da güncel olmaktan öte, evrensel ve ruhsal başlıklarda anti-politka üretme derdindeyiz. Kimse kimseyi bilinçlendiremez, sanatın işi soru sormak/sordurtmak olabilir en fazla, kollektif üretim ise harekete geçmeye teşvik.
5) Yıkım 2011 gibi sergiler sizce sanat kurumu altında yapılabilir mi? bu durum bağımsız haline göre neleri değiştirir, kısaca kurum eleştiriyi ne derece denetleyebilir?
5- Yıkım 2011'in çok öznel ve her zaman tekrarı mümkün olmayan bir deneyim olduğu kanaatindeyim. Her zaman, hayatının bir yılını bu çapta bir emeğe feda edecek insanlar bulunamaz. Bu yüzden kurumlar ile birlikte iş yapmak gerekebilir, ama bağımsız sanat kurumları projesini hayata geçirecek bir alan olarak bakar; aslolan kollektifin öznel bağımsız varoluşu ve kendi kampanyasıdır.
Bu çizgi, düzey çok yoğun emek ve bunun sürekliliği/istikrarı ile kazanılabilir. Bunun dışındaki şartlarda kurumun denetleme niyeti öne çıkabilir. Kazanılmış alanlar yok, kazanılacak alanlar var; karşıt kültür cephesi bu uzun ve zor menzilde kararlılıkla kendi çizgisinde ısrar etmelidir.
16 Ocak 2012 Pazartesi
zorunlu bir açıklama ya da S.E.T
Çeşitli "üyelik" istekleri arada geldiği için yazmak istedik. Arkadaşlar kısa adı "s.e.t" yani adı "sürrealist eylem türkiye" olan şey bir dernek, parti ya da örgüt değildir; bir sanat kollektifidir. Bu açıdan bir üyelik sistematiği yoktur. s.e.t'in belli etkinlik, sergi, performanslarına katılan, paylaşan, üreten insanlar olabilir sadece. Sabit bir üye listesi, tüzük, lider yoktur. Çünkü ortada bir merkezi yapı değil, sanat kollektifi vardır.
Belli durumlar üzerine ya da bir sergi vb çalışmada "set" adına toplu bir açıklama yapılmadıktan sonra, bu süreçleri beraber yaşayan herkes kendi sözünden sorumludur. Bir süreç içersinde "s.e.t" kollektif ile ortak üretim yapmış bir arkadaşın o süreç dışında "set" olarak konuşması ya da bu durumun tam tersi mümkün değildir. Ortada sadece dostluk ve gönül bağı olabilir.
Belli durumlar üzerine ya da bir sergi vb çalışmada "set" adına toplu bir açıklama yapılmadıktan sonra, bu süreçleri beraber yaşayan herkes kendi sözünden sorumludur. Bir süreç içersinde "s.e.t" kollektif ile ortak üretim yapmış bir arkadaşın o süreç dışında "set" olarak konuşması ya da bu durumun tam tersi mümkün değildir. Ortada sadece dostluk ve gönül bağı olabilir.
3 Ocak 2012 Salı
Siber Gnosis -2- Yayında!
Periferi Kolektif’in bağımsız, avangard mecmua projesi Siber Gnosis 2. Sayısı ile karşısınızda.
Siber Gnosis’in yeni sayısı ile birlikte, startı çoktan verilen ve sergi ayagı Mayıs 2012 gerçekleşecek Gerçeklik Terörü projesinin “tema görsel” çalışmasının serigrafi baskı posterini veriyor. Periferi’nin bu yeni sergisnin görseli cins’ten ve baskı çalışması ise dostlarımız Birtakım Şeyler atölyesinden. İkinci sayının diğer bir kolesksiyon nesnesi ise Alper T. İnce’nin nehir şiiri “Omurgasılık” ve cins’in bu şiire yaptığı illüstrasyonlar eşliğinde yer veriyor.
İçerik:
OTO-YIKICI SANAT MANIFESTOSU Gustav Metzger
ZAMAN, HAFIZA ve IÇ UZAY J. G. Ballard
DOGA, GELISMEYI YUTAR VE ILERLETIR Benjamin Péret
EKISTRALAYK KURGU ya da GERÇEKLIK TERÖRÜNE DOGRU PUPA YELKEN: SVALBARD’A GIRIS Ali Mete Sancaktaroglu
Henri Michaux/Brassai
HISSIN ÖLÜMÜ Rafet Arslan
Görseller: Bob Arc, Antonio Ramirez, Nazan Azeri, Erman Akçay, Rafet Arslan, cins
Şiirler: Ela Dinçer, Ayşe Özkan, Alper T. İnce
Öyküler: Ali Kartal, Seran Demiral
Satış Noktaları/İstanbul:
Mefisto İstiklal Cad.
Edisyon
Mefisto Kadıköy
-hafta sonu itibarı ile ankara, eskişehir, konya ve izmir de-
25 Aralık 2011 Pazar
Bird-watchers are doing magic behind the scene/Kuş izleyicileri sahne arkasında büyü yapıyor
Kuş izleyicileri sahne arkasında büyü yapıyor
Kuşları görebilir misiniz derin karanlığın?
Sadece parıldayan kuşları yarasaları
Dip çeker sizi geceleyin
Kuytu bir ana rahmine
Geri dönüş büyüsü
Üzerinize üfleyen duman
Yokoluşa esir
Hazır bir gezegen
Sahne ortasında iblislerin dansı
Ruhunuz can bile çekişmeden
Duyumsamadan yaşadığınızı
Sadece sahne ortasında
İblisler dans eden
Borazan çalan gitaristler
Ve ölüm kuytuda
İzliyor tüm felsefelerden uzak
Fantom-2010
*
Bird-watchers are doing magic behind the scene
Can you see the birds of deep darkness?
Only the shining birds and the bats
The depth sucks you at night
The magic for going back
To an obscure womb
The smoke is blowing on you
Enslaved by non-existence
A ready planet
The dance of demons on the scene
Your soul without even in its death throes
Without feeling that you’re living
Just on the scene
Those demons dancing
Guitarists playing trumpets
And the death
In an isolated corner
Watching
staying away
All the philosophies
Fantom-2010
Kuşları görebilir misiniz derin karanlığın?
Sadece parıldayan kuşları yarasaları
Dip çeker sizi geceleyin
Kuytu bir ana rahmine
Geri dönüş büyüsü
Üzerinize üfleyen duman
Yokoluşa esir
Hazır bir gezegen
Sahne ortasında iblislerin dansı
Ruhunuz can bile çekişmeden
Duyumsamadan yaşadığınızı
Sadece sahne ortasında
İblisler dans eden
Borazan çalan gitaristler
Ve ölüm kuytuda
İzliyor tüm felsefelerden uzak
Fantom-2010
*
Bird-watchers are doing magic behind the scene
Can you see the birds of deep darkness?
Only the shining birds and the bats
The depth sucks you at night
The magic for going back
To an obscure womb
The smoke is blowing on you
Enslaved by non-existence
A ready planet
The dance of demons on the scene
Your soul without even in its death throes
Without feeling that you’re living
Just on the scene
Those demons dancing
Guitarists playing trumpets
And the death
In an isolated corner
Watching
staying away
All the philosophies
Fantom-2010
10 Aralık 2011 Cumartesi
Manifesto of Mutant Existence!- Mutant Varoluş Bildirgesi!
Mutant Varoluş Bildirgesi!
İnsan türü, yüzyıllardır, yaşadığı gezegeni ve onda varolan farklı yaşam formlarını yokoluşa sürüklemektedir. Elimizde kalan ise petrole bulanmış denizlere, eriyen buz dağlarına, soyu tükenen canlı türlerine ait bir yokoluş müzesinin arşiv görüntüleridir.
Teknik ve bilim de sağladığı büyük ilerlemenin, karşılığını insan tininde bulmak imkansızdır. İnsan uygarlığının geliştirdiği ilerlemeci-aydınlanmacı ütopyaların hep vardığı menzil; haz, tüketim, iktidar, şeyleşme batağındaki bir virüs formülüdür.
Sürekli üretilen-tüketilen küresel gündelik yaşam, sürekli güncellenen bir sanal hayat döngüsüne dönüşmüştür. Artık “idrak” edebilen, her radikal öznelliği boğan bu gerçeklik hapishanesi yıkılmalıdır.
O zaman “insan”dan geride kalan etik-poetik mirası farklı formlara, yaşamlara taşımayı tartışmalıyız. Bu yokoluş sarmalından ufukta beliren tek çıkış yolu, yeni ve mutant varoluşunların kapısını “tık tık”lamaktır.
Yeni –gerçeküstü- var oluş,
Yeni et-bilinç,
Yeni mutant tin!
Rafet Arslan
Ekim-2001 (İstanbul)
*
For centuries, humankind has been leading the planet that it lives in and dissimilar life forms existed on it into destruction. What remains to us, are only the archive images of a museum of destruction consists of seas soaked in petroleum, icebergs melting away and species becoming extinct.
It is not possible to find a corresponding advancement for the great advances of science and technology in the human spirit. The limit reached by the enlightenment-advancement utopia developed by the human civilization is a virus formula in a deadly trap of pleasure, consumption, power and objectification.
The global daily life which is constantly being produced-consumed has transformed into a virtual cycle of life that is constantly updated. This prison of reality which destroys all radical subjectivity and can now be “perceived” must be destroyed.
Then, we should be discussing the ways to carry the ethical poetic heritage left from the “humankind” into lives. The only emerging way out of this spiral of destruction is “knocking on” the doors of new and mutant ways of existence.
The new surreal existence
The new flesh-consciousness
The new mutant soul!
Rafet Arslan
Ekim-2001 (İstanbul)
Translated by Alican Azeri
mixed media on the wood
İnsan türü, yüzyıllardır, yaşadığı gezegeni ve onda varolan farklı yaşam formlarını yokoluşa sürüklemektedir. Elimizde kalan ise petrole bulanmış denizlere, eriyen buz dağlarına, soyu tükenen canlı türlerine ait bir yokoluş müzesinin arşiv görüntüleridir.
Teknik ve bilim de sağladığı büyük ilerlemenin, karşılığını insan tininde bulmak imkansızdır. İnsan uygarlığının geliştirdiği ilerlemeci-aydınlanmacı ütopyaların hep vardığı menzil; haz, tüketim, iktidar, şeyleşme batağındaki bir virüs formülüdür.
Sürekli üretilen-tüketilen küresel gündelik yaşam, sürekli güncellenen bir sanal hayat döngüsüne dönüşmüştür. Artık “idrak” edebilen, her radikal öznelliği boğan bu gerçeklik hapishanesi yıkılmalıdır.
O zaman “insan”dan geride kalan etik-poetik mirası farklı formlara, yaşamlara taşımayı tartışmalıyız. Bu yokoluş sarmalından ufukta beliren tek çıkış yolu, yeni ve mutant varoluşunların kapısını “tık tık”lamaktır.
Yeni –gerçeküstü- var oluş,
Yeni et-bilinç,
Yeni mutant tin!
Rafet Arslan
Ekim-2001 (İstanbul)
*
For centuries, humankind has been leading the planet that it lives in and dissimilar life forms existed on it into destruction. What remains to us, are only the archive images of a museum of destruction consists of seas soaked in petroleum, icebergs melting away and species becoming extinct.
It is not possible to find a corresponding advancement for the great advances of science and technology in the human spirit. The limit reached by the enlightenment-advancement utopia developed by the human civilization is a virus formula in a deadly trap of pleasure, consumption, power and objectification.
The global daily life which is constantly being produced-consumed has transformed into a virtual cycle of life that is constantly updated. This prison of reality which destroys all radical subjectivity and can now be “perceived” must be destroyed.
Then, we should be discussing the ways to carry the ethical poetic heritage left from the “humankind” into lives. The only emerging way out of this spiral of destruction is “knocking on” the doors of new and mutant ways of existence.
The new surreal existence
The new flesh-consciousness
The new mutant soul!
Rafet Arslan
Ekim-2001 (İstanbul)
Translated by Alican Azeri
mixed media on the wood
Ubik ya da Hasar Tespiti
Can Batukan/Rafet Arslan (for Ubik Project)
http://soundcloud.com/alpha60-1/ubik-ya-da-hasar-tespiti
http://soundcloud.com/alpha60-1/ubik-ya-da-hasar-tespiti
5 Aralık 2011 Pazartesi
Postmodern Zamanlarda Gerçeküstücü Devrim
Gerçeküstücülüğün bilinen, “resmi” tarihi André Breton ile başlar ve onun ölümü ile biter. Bu ölümün, Paris 68 isyanlarının patlama döneminin hemen öncesine gelmesi, bazı sanat tarihçilerinin işini kolaylaştırır ve modernizmin ölümü ile onun en sivri, ele avuca gelmez, gayrı meşru çocuğu Gerçeküstücülüğün ölüm tarihleri eşitlenir.
Fakat; Gerçeküstücülüğün henüz tam yazılmamış bir de “gayrı resmi” tarihi vardır ve bu tarihe küre çapında yaşayan gerçeküstücü toplulukların pratikleriyle her gün yeni çentikler atılmaktadır. Bu erken mezar kazıyıcıların kaçırdığı nokta, Gerçeküstücülüğün modernizm ötesinde, Batı uygarlığın temeline karşı toptan bir reddiye olmasıdır. Onu oluşturan elementlerin kökleri Breton’dan çok eskiye, söylencelere, gizli batıni cemaatlere, bilinmeyen dillere, şifrelere, korsan ütopyalarına dayandığı için ölümsüzdür; her “opus magnum” gibi zamanın altını içinde parıldamaya devam eder.
Kaldırım Taşları Altında Gerçeküstücülük
Breton’un,1966 Eylül’ündeki ölümü ardından hareketin eskilerinden ve güçlü kanaat önderlerinden Jean Schuster, artık Gerçeküstüclüğün bir hareket olarak sona ermesi gerektiğini savunan bir bildiri yayınlar. Paris Gerçeküstücü Topluluğunun 1968 ayaklanmasına katılımının başını çeken, yeni kuşaktanVincent Bounoure ise bu bildiriye çok sert bir karşı yanıt vererek, hareketin yok edilemezliğini savunur. Prag ve Chicago’daki önemli Gerçeküstücü toplulukların verdiği Bounoure’ya verdiği destek ile 80’li yıllara kadar hakim olacak, merkezi üç Gerçeküstücü topluluğun başını çektiği yeni bir süreç başlar. Yayınlanan « Sürrealist Uygarlık » başlıklı antoloji ve çıkartılan « Sürrealist Bülten » ile Breton ‘un mirasına ve hareketin geleneğine sıkıca bağlı yeni bir enerji merkezi oluşturulmaya çalışılır.
Yeni Durumlar Yaratmak
80’li yıllarla birlikte kürenin farklı noktalarında Paris, Prag ve Chicago’daki üç merkezi Gerçeküstücü topluluğun çizgisi dışına taşan, yeni sınır ihlallerine soyunan gruplar çıkar. 1986 yılında kurulan Stockholm Sürrealist Topluluğunun başını çektiği « yeni » gruplar Cobra’dan Situasyonist Enternasyonele hareketin içinden ya da etki alanından çıkmış avangard’ların deneyimlerini Gerçeküstücüğe katan bir çizgi oluştururlar. Bu yeni süreçle psikocoğrafya araştırmalarından deneysel müziğe, performanstan video sanatına uzayan yöntemler, hareket içerisinde yeni kanallar yaratılmasına ve zamanıun ruhuna bağlanmasına katkıda bulunur. Yeni süreçle birlikte Fransa, Çekoslovakya ve Birleşik Devletler’de yeni ve alternatif otonom Gerçeküstücü topluluklar çıkar. Londra ve Japonya(Nagoya)da Stockholm grubuna bağlı seleksiyonlar kurulur. Atina ve Madrid’teki Gerçeküstücü topluluklar politik aktivizmi temel alan bir rotaya kayarlar ve Madrid grubu işi görsel estetik formların artık üretilmemesi savunan bir noktaya çeker.
Yeni Millenyum, Yeni Enternasyonel
Amerika kıtasının keşfinin 500. Yıl dönümünde, geleneksel ve yeni dalga Gerçeküstücü topluluklar sömürgeciliğin ağır mirası ve Batı uygarlığının mahküm edilmesi temelli bir bildiri için yan yana gelirler. Ve böylece Breton’un ölümü ardından Gerçeküstücü hareketin küresel varlığının altını kalınca çizen, yeni bir atılımın startı verilir. Bu uluslararası kollektif deklarasyonlar Irak’a yapılan Amerikan saldırılarından, Sırp hükümetinin tutukladığı Sürrealist/liberter sendikacılara dek uzayan bir listeyle günümüze dek devam eder.
Portekiz Gerçektücülüğün öncüsü Mario Cesariny’in anısına Mart 2007’de düzenlenen ‘Cesariny’ye Kartpostal’ adlı sergi 21. Yüzyılın ilk uluslararası ve toplu Gerçeküstücü etkinliğini oluşturur. Dünyanın çeşitli ülkelerinden katılımlarla birlikte, oluşum halindeki Türkiye Sürrealist Hareketi de sergide yer alır. Ardından Londra Sürrealist Eylem Grubu üç adet uluslararası festival düzenler ve bunların ikisine artık S.E.T(Sürrealist Eylem Türkiye) adını almış ülkemizin Gerçeküstücü grubu da katılım sağlamıştır.
2011 yılı Mayıs ayında, Istanbul’da gerçekleşen Destruction/Yıkım 2011 sergi-etkinliklerinde ise altı ülkeden Gerçeküstücü toplulukların çalışmaları da sergilenir. Düzenlenen performans, film gösterimleri yanında ; « Yaşayan Gerçeküstücülük» başlığı altında yapılan forumda, Türkiye, İsveç ve Yunanistan’dan Gerçeküstücüler güncel önerilerini dile getirirler ve deneyimlerini paylaşırlar.
2010 yılı Ocak ayında yayınlanan Hydrolith adlı uluslararası dergi-antoloji ile yeni çağın Gerçeküstücülüğü güçlü bir sese sahip oldu. Hydrolith; yaklaşık iki yıl süren bir hazırlık aşaması sonrası, aralarında Türkiye’nin de olduğu 17 ülkeden 85 katılımcının katkısıyla gün yüzüne çıktı. Dört ülkeden altı editörün başında olduğu ilk nüsha sonrası ; şu an hazırlık aşamasında olan ve 2012 yılı içinde yayınlanacak 2. Nüsha için dünyanın bir çok farklı ülkesinden yirmi üç editörün içinde olduğu bir editoryel inisiyatif oluşturuldu. Ki bu da Breton’un ölümü ardından oluşturulan en geniş Gerçeküstücü koalisyon anlamına geliyor. Hydrolith ; California’lı otonomist Gerçeküstücü Eric Bragg’ın yayıncılığındaki Blue Oyster Press bünyesinde basılan bir yayın ve yayınevi « non-profit » bir Gerçeküstücü yayın politikası izlemektedir.
Hydrolith ; İngilizce hazırlanan ve internet üzerinden küresel olarak satışa/dolaşıma çıkmış bir yayın olarak, gelişen dünya düzeninin Gerçeküstücü hareket üzerindeki izlerini de yansıtan bir mecra olarakta kabul edilebilinir. Çünkü hala köklü Gerçeküstücü gruplar sadece kendi lisanlarında, ülkelerinde yayın yapan bir hat izliyorlar. Salamander İspanyolca, Analogan Çekçe, S.U.RR ise sadece Fransızca dilinde yayınlanıyor. Bu duruma bir istisna olarak Mayıs 2011 de yayınlanan, Türkçe-İngilizce (bazı metinler de İspanyolca ve Portekizce 3. dil de olan) özel edisyon S.E.T bülten gösterilebilir.
Gerçeküstücü Müzik- kavramı üzerine devam eden tartışma ve üretimler, Hydrolith’in ilk sayısının girişinde, geniş bir dosya halinde sunulacak önemli bir yere sahiptir. Kanada kökenli, deneysel müzik-ses-gürültü performanslarını merkeze alan Recordism grubu ve deneysel müziği yeni tip Gerçeküstücü performanslarla birleştiren Stockholm Gerçeküstücü Topluluğu 21. Yüzyıl Gerçeküstücülüğünün bu yeni başlığında ilk akla gelen mecralar. Bunun yanında Arjantin ve Montevideo’lu Gerçeküstücüleri bünyesinde toplayan Rio de la Plata Gerçeküstücü topluluğunun çalışmaları, Leeds Gerçeküstücü Grubu üyesi Garret Brown’ın kayıtları ve ülkemizde Duygusal Provokasyon başlığında yapılan performanslar bu önemli başlık içinde yer alır.
Köklü bir geleneğe sahip Gerçeküstücü sinema alanında ise Svankmajer, Jodorowsky, Arrabal gibi yaşayan usta isimlerin yanına, İngiltere’den Aniano Henrique, İspanyol Carlos Atanes ve Türkiye’den bağımsız Gerçeküstücü Tan Tolga Demirci gibi yeni kuşak isimler eklenmiştir.
S.E.T ve 21. Yüzyılın Gerçeküstücü Dili
Sonuçta 21. Yüzyıl Gerçeküstücü Hareketi yeni bir « enternasyonel » kurmak yerine, küresel bir iletişim ve dayanışma ağı kurmayı tercih etmiştir. Yaşanan postmodern durum tek ve yekpare bir Gerçeksütücülüğe mahal vermemektedir ve bunun sonucu olan daha otonomist, liberter ve çok sesli yeni bir Gerçeküstücü hayalet büyümektedir.
Türkiye Gerçeküstücü Hareketi S.E.T’te güncel, yaşayan, hayatın içinde bir Gerçeküstücülüğün savunucusudur. Bazı Avrupalı köklü Gerçeküstücü toplulukların aksine içine kapalı değil, tamamen dışarı açık ve gündelik hayata müdahale eden bir pratik hat izler ; sokağa da galeriye de kapalı değildir. Güttüğü niyet geniş çaplı bir karşıt kültür cephesini büyütmek, bağımsız sanat kanalıyla hayat ile köprüler kurmaktır. S.E.T ; geleneğin aksine kendini Troçkist, Komünist ya da Anarşist olarak tanımlamanın ötesinde Sürrealist olarak tanımlar ve bu tanımın ideoloji karşıtı doğasını provakatif bir dille savunur.
Amaçlanan ruhsal bir devrimse, politik gruplara anjage olmayı ya da toplum ile uyumu bir zaaf olarak görür. Sonuçta Sürrealist imgenin oluşturduğu engin galaksi ; reklamcılıktan tasarıma tüm gündelik hayata yayılmışken, gösterinin kullandığı silahı tersine çevirme görevi 21. Yüzyıl Gerçeküstücü hareketinindir.
Rafet Arslan
Eylül 2011/İstanbul
Fakat; Gerçeküstücülüğün henüz tam yazılmamış bir de “gayrı resmi” tarihi vardır ve bu tarihe küre çapında yaşayan gerçeküstücü toplulukların pratikleriyle her gün yeni çentikler atılmaktadır. Bu erken mezar kazıyıcıların kaçırdığı nokta, Gerçeküstücülüğün modernizm ötesinde, Batı uygarlığın temeline karşı toptan bir reddiye olmasıdır. Onu oluşturan elementlerin kökleri Breton’dan çok eskiye, söylencelere, gizli batıni cemaatlere, bilinmeyen dillere, şifrelere, korsan ütopyalarına dayandığı için ölümsüzdür; her “opus magnum” gibi zamanın altını içinde parıldamaya devam eder.
Kaldırım Taşları Altında Gerçeküstücülük
Breton’un,1966 Eylül’ündeki ölümü ardından hareketin eskilerinden ve güçlü kanaat önderlerinden Jean Schuster, artık Gerçeküstüclüğün bir hareket olarak sona ermesi gerektiğini savunan bir bildiri yayınlar. Paris Gerçeküstücü Topluluğunun 1968 ayaklanmasına katılımının başını çeken, yeni kuşaktanVincent Bounoure ise bu bildiriye çok sert bir karşı yanıt vererek, hareketin yok edilemezliğini savunur. Prag ve Chicago’daki önemli Gerçeküstücü toplulukların verdiği Bounoure’ya verdiği destek ile 80’li yıllara kadar hakim olacak, merkezi üç Gerçeküstücü topluluğun başını çektiği yeni bir süreç başlar. Yayınlanan « Sürrealist Uygarlık » başlıklı antoloji ve çıkartılan « Sürrealist Bülten » ile Breton ‘un mirasına ve hareketin geleneğine sıkıca bağlı yeni bir enerji merkezi oluşturulmaya çalışılır.
Yeni Durumlar Yaratmak
80’li yıllarla birlikte kürenin farklı noktalarında Paris, Prag ve Chicago’daki üç merkezi Gerçeküstücü topluluğun çizgisi dışına taşan, yeni sınır ihlallerine soyunan gruplar çıkar. 1986 yılında kurulan Stockholm Sürrealist Topluluğunun başını çektiği « yeni » gruplar Cobra’dan Situasyonist Enternasyonele hareketin içinden ya da etki alanından çıkmış avangard’ların deneyimlerini Gerçeküstücüğe katan bir çizgi oluştururlar. Bu yeni süreçle psikocoğrafya araştırmalarından deneysel müziğe, performanstan video sanatına uzayan yöntemler, hareket içerisinde yeni kanallar yaratılmasına ve zamanıun ruhuna bağlanmasına katkıda bulunur. Yeni süreçle birlikte Fransa, Çekoslovakya ve Birleşik Devletler’de yeni ve alternatif otonom Gerçeküstücü topluluklar çıkar. Londra ve Japonya(Nagoya)da Stockholm grubuna bağlı seleksiyonlar kurulur. Atina ve Madrid’teki Gerçeküstücü topluluklar politik aktivizmi temel alan bir rotaya kayarlar ve Madrid grubu işi görsel estetik formların artık üretilmemesi savunan bir noktaya çeker.
Yeni Millenyum, Yeni Enternasyonel
Amerika kıtasının keşfinin 500. Yıl dönümünde, geleneksel ve yeni dalga Gerçeküstücü topluluklar sömürgeciliğin ağır mirası ve Batı uygarlığının mahküm edilmesi temelli bir bildiri için yan yana gelirler. Ve böylece Breton’un ölümü ardından Gerçeküstücü hareketin küresel varlığının altını kalınca çizen, yeni bir atılımın startı verilir. Bu uluslararası kollektif deklarasyonlar Irak’a yapılan Amerikan saldırılarından, Sırp hükümetinin tutukladığı Sürrealist/liberter sendikacılara dek uzayan bir listeyle günümüze dek devam eder.
Portekiz Gerçektücülüğün öncüsü Mario Cesariny’in anısına Mart 2007’de düzenlenen ‘Cesariny’ye Kartpostal’ adlı sergi 21. Yüzyılın ilk uluslararası ve toplu Gerçeküstücü etkinliğini oluşturur. Dünyanın çeşitli ülkelerinden katılımlarla birlikte, oluşum halindeki Türkiye Sürrealist Hareketi de sergide yer alır. Ardından Londra Sürrealist Eylem Grubu üç adet uluslararası festival düzenler ve bunların ikisine artık S.E.T(Sürrealist Eylem Türkiye) adını almış ülkemizin Gerçeküstücü grubu da katılım sağlamıştır.
2011 yılı Mayıs ayında, Istanbul’da gerçekleşen Destruction/Yıkım 2011 sergi-etkinliklerinde ise altı ülkeden Gerçeküstücü toplulukların çalışmaları da sergilenir. Düzenlenen performans, film gösterimleri yanında ; « Yaşayan Gerçeküstücülük» başlığı altında yapılan forumda, Türkiye, İsveç ve Yunanistan’dan Gerçeküstücüler güncel önerilerini dile getirirler ve deneyimlerini paylaşırlar.
2010 yılı Ocak ayında yayınlanan Hydrolith adlı uluslararası dergi-antoloji ile yeni çağın Gerçeküstücülüğü güçlü bir sese sahip oldu. Hydrolith; yaklaşık iki yıl süren bir hazırlık aşaması sonrası, aralarında Türkiye’nin de olduğu 17 ülkeden 85 katılımcının katkısıyla gün yüzüne çıktı. Dört ülkeden altı editörün başında olduğu ilk nüsha sonrası ; şu an hazırlık aşamasında olan ve 2012 yılı içinde yayınlanacak 2. Nüsha için dünyanın bir çok farklı ülkesinden yirmi üç editörün içinde olduğu bir editoryel inisiyatif oluşturuldu. Ki bu da Breton’un ölümü ardından oluşturulan en geniş Gerçeküstücü koalisyon anlamına geliyor. Hydrolith ; California’lı otonomist Gerçeküstücü Eric Bragg’ın yayıncılığındaki Blue Oyster Press bünyesinde basılan bir yayın ve yayınevi « non-profit » bir Gerçeküstücü yayın politikası izlemektedir.
Hydrolith ; İngilizce hazırlanan ve internet üzerinden küresel olarak satışa/dolaşıma çıkmış bir yayın olarak, gelişen dünya düzeninin Gerçeküstücü hareket üzerindeki izlerini de yansıtan bir mecra olarakta kabul edilebilinir. Çünkü hala köklü Gerçeküstücü gruplar sadece kendi lisanlarında, ülkelerinde yayın yapan bir hat izliyorlar. Salamander İspanyolca, Analogan Çekçe, S.U.RR ise sadece Fransızca dilinde yayınlanıyor. Bu duruma bir istisna olarak Mayıs 2011 de yayınlanan, Türkçe-İngilizce (bazı metinler de İspanyolca ve Portekizce 3. dil de olan) özel edisyon S.E.T bülten gösterilebilir.
Gerçeküstücü Müzik- kavramı üzerine devam eden tartışma ve üretimler, Hydrolith’in ilk sayısının girişinde, geniş bir dosya halinde sunulacak önemli bir yere sahiptir. Kanada kökenli, deneysel müzik-ses-gürültü performanslarını merkeze alan Recordism grubu ve deneysel müziği yeni tip Gerçeküstücü performanslarla birleştiren Stockholm Gerçeküstücü Topluluğu 21. Yüzyıl Gerçeküstücülüğünün bu yeni başlığında ilk akla gelen mecralar. Bunun yanında Arjantin ve Montevideo’lu Gerçeküstücüleri bünyesinde toplayan Rio de la Plata Gerçeküstücü topluluğunun çalışmaları, Leeds Gerçeküstücü Grubu üyesi Garret Brown’ın kayıtları ve ülkemizde Duygusal Provokasyon başlığında yapılan performanslar bu önemli başlık içinde yer alır.
Köklü bir geleneğe sahip Gerçeküstücü sinema alanında ise Svankmajer, Jodorowsky, Arrabal gibi yaşayan usta isimlerin yanına, İngiltere’den Aniano Henrique, İspanyol Carlos Atanes ve Türkiye’den bağımsız Gerçeküstücü Tan Tolga Demirci gibi yeni kuşak isimler eklenmiştir.
S.E.T ve 21. Yüzyılın Gerçeküstücü Dili
Sonuçta 21. Yüzyıl Gerçeküstücü Hareketi yeni bir « enternasyonel » kurmak yerine, küresel bir iletişim ve dayanışma ağı kurmayı tercih etmiştir. Yaşanan postmodern durum tek ve yekpare bir Gerçeksütücülüğe mahal vermemektedir ve bunun sonucu olan daha otonomist, liberter ve çok sesli yeni bir Gerçeküstücü hayalet büyümektedir.
Türkiye Gerçeküstücü Hareketi S.E.T’te güncel, yaşayan, hayatın içinde bir Gerçeküstücülüğün savunucusudur. Bazı Avrupalı köklü Gerçeküstücü toplulukların aksine içine kapalı değil, tamamen dışarı açık ve gündelik hayata müdahale eden bir pratik hat izler ; sokağa da galeriye de kapalı değildir. Güttüğü niyet geniş çaplı bir karşıt kültür cephesini büyütmek, bağımsız sanat kanalıyla hayat ile köprüler kurmaktır. S.E.T ; geleneğin aksine kendini Troçkist, Komünist ya da Anarşist olarak tanımlamanın ötesinde Sürrealist olarak tanımlar ve bu tanımın ideoloji karşıtı doğasını provakatif bir dille savunur.
Amaçlanan ruhsal bir devrimse, politik gruplara anjage olmayı ya da toplum ile uyumu bir zaaf olarak görür. Sonuçta Sürrealist imgenin oluşturduğu engin galaksi ; reklamcılıktan tasarıma tüm gündelik hayata yayılmışken, gösterinin kullandığı silahı tersine çevirme görevi 21. Yüzyıl Gerçeküstücü hareketinindir.
Rafet Arslan
Eylül 2011/İstanbul
Kaydol:
Kayıtlar (Atom)